Wyzwolenie z seksu

Hugo Giza

                                                          Beacie



Wyglądasz na zmęczoną, uśmiechasz się i widzę srebro
ścieżki, zerkam na zegarek. Szósta po południu.
Lampa zamigotała, zgasła. Usłyszałam plusk wody, pękającą
podłogę albo tchnienie desek, które prostują się i prężą.
Przygnębia mnie dźwięk łopaty, wtedy trudniej miłość nazywać
namiętnością. Spadający worek z piaskiem przypomina kształtem
ciało.

Nie śmiejemy się, zaciskamy dłonie, grzebiemy w pamięci,
aż ciepło snu ogarnia tył głowy. Myślę o godności, on o czystej
koszuli, czy krawat pasuje do skarpetek, a spinki są większe
od drżącej rtęci, która przypomina lekcje chemii, badanie
przemian zachodzących pomiędzy substancjami. Dlatego
chodzenie po pokoju jest jak szelest oddechu pośród liści, odblask
światła z okna samolotu.

Szanuję lirycznych bohaterów, gdy budzą się
gwałtownie w moich myślach. Coś odeszło i nie wraca.
Podnosisz buty, gumowany płaszcz, zimno, więc ukrywasz dłonie pod pachami,
nie chcesz skierować lęków na miejsca, w których można wykorzystać
zdolności młodych kobiet. To była ta sama szklanka wody, plaster cytryny,
gorycz przygryzanej wargi.

Poznałam tiki, triki, wieczory, gdy wychodzę, mimo że leje jak z cebra
i wracam. Pełzające poczucie wstydu, radość, rozmowy, wykruszone
ciastka, które nie mogą być podłożem do hodowli kwiatów. Uwalniam się.
Jutro coś zakwitnie. Rozniesie się i bez problemu powtórzymy nazwy ptaków,
owadów. Na wiosnę zieleń i trochę rdzy przebije. Nasyci.