Krótko o zdolnościach

Sprawy dzieją się i zanim pojmę, jak działają na innych, zadbam o higienę myśli, upomnę się o śniadanie i inne rzeczy, które dzielą się na zbyteczne i dla kobiet. Mówisz mi, że wolność zawsze jest kosztem kogoś. Realizujesz się, udzielasz społecznie i zapominasz o nieuchronności śmierci. Przy tym to wszystko, co powiedziałam wcześniej, wydaje się wtórne, nieistotne i nieracjonalne. I co z tego, kiedy widzę więzy, ludzki umysł kreujący szczęście, ludzkie dzieci rysujące po ścianach domy, drzewa, chmury, słońce. Dorosną i rozprawią się z kulturą, z nieznanym i znanym według własnego wyobrażenia. Fanatycy ucieczki w nieznane wypełnią się wolnością, przekonaniem, że jakoś to będzie. Intrygująco.

...o tym, co dobrego do naszego życia w ciągu ostatniego miesiąca wniosły trzy wybrane osoby

by Mirek Antoniewicz

Możliwe, że niektórych ludzi interesują tylko moje słabości. Jakaś nieporadność i paradność bywa dzisiaj przedmiotem troski. Jak jest mi źle, to znaczy, mam tak samo źle jak oni, mogą się ze mną bratać, bo przecież jesteśmy sobie równi. Gdy tylko zaczyna być miło i jasno, odwracają się od światła i tyle tego. W zasadzie całe życie mam pod górkę i niewiele o tym mówię, bo nie lubię afirmować podłych zjawisk, nieszczęść. Niezależnie od zamordyzmu życia, jest przy mnie Mirek Antoniewicz, artysta malarz, niezwykły intelektualista i pisarz. Oczywiście wirtualnie, bo na co dzień zajmujemy się własnym życiem, bliskimi, ale z nimi nie zawsze można rozmawiać o sztuce, literaturze, o tym, co nas zaskakuje albo inspiruje. To właśnie na jego pomoc mogłam liczyć w ostatnim miesiącu. Powtarza mi, bądź odważna. Staram się, serio. I pomyśleć, że to takie proste. Zapamiętuję te chwile, bo są zwycięstwem nad bylejakością. Pokonywanie słabości, wypełnianie życia sztuką, rozmowami o sensie, świetle i entropii świata. Najłatwiej jest być kapryśnym i szalonym, ja jednak zamyślam się i ubarwiam dni. Nieraz myślę, że nadwrażliwość jest przekleństwem, jakimś dramatem. Mirek przypomina mi wtedy o pasji życia, niezależnie od okoliczności, od fizycznego uzależniania się od materii. Ktoś w końcu wie na czym to wszystko polega, ma nadzieję. Dokonuję w sobie transformacji, wciąż i wciąż badam świadomość.

...o tym, co dobrego do naszego życia w ciągu ostatniego miesiąca wniosły trzy wybrane osoby, w moim przypadku była to grupa ludzi

 

Poprosiłam o pomoc, tak zwyczajnie i bez owijania w ozdobny papier. Poprosiłam przyjaciół i znajomych, hejterów odesłałam na drzewo. Mam nadzieję, że drzewo jednak wytrzymało. Nie spodziewałam się, że tak wielu osobom na mnie zależy, okazało się, że niektórych z Was nie znam i nie jesteśmy zbyt blisko, a zechcieliście wesprzeć mnie w twórczej drodze, którą wybrałam. Kalina, Bruno, Iza, Cicho, Roma, Wiola, Ania, Joanna, Iw, Monika, Wioletta, Marta, Anita, Aleksandra, Ola, Dorota, Julia, Agnieszka, Aneta, Anna, Magdalena, Iwona... dziękuję za prezent urodzinowy. Za dobre słowa, wsparcie i okazaną serdeczność. I tak jak obiecałam, za jakiś czas obdarzę Was moimi malowidłami. Cierpliwości. 

Napiszcie o swoich sytuacjach z ludźmi, o dobroci, jaką otrzymaliście od nich w ostatnim miesiącu.

...o tym, co dobrego do naszego życia w ciągu ostatniego miesiąca wniosły trzy wybrane osoby

Podglądam Lisie (klik) sprawy na FB i obserwuję, lajkuję piękne rzeczy, które robi, uśmiecham się do jej słów, albo zastanawiam nad życiem. Kiedyś otworzyłam okno i owiała mnie pewna myśl związana z wełną i Lisem, a że czasami gawędzimy o przyzwoitym mikroklimacie, historyjkach wewnętrznych, sprawy się same potoczyły i otrzymałam rzecz przepiękną, puchatą i ciepłą. Kontakt z Lisem nie kończy się na wyjściu z poczty. Rozmowy płyną w niezwykłej harmonii, kawa w południe, dłuższe pauzy, krótsze dni. Czasami cisza po obu stronach w jednaj chwili, jednak w tle mnóstwo dobroci i przyjemności. Lisu jak już przytula, to grzeje... bezinteresownie i dojrzale. Uspokaja mnie, kiedy coś zawisa w nieokreślonym miejscu i nie mogę się od tego odczepić. Bo jak się okazuje nosorożce i lisy mogą się przyjaźnić z powodzeniem. Muszę już iść, ale to nie koniec. 

Zgodziłam się na zabawę, w tytule temat. Napiszcie o swoich sytuacjach, o dobroci, jak to napisała Lis, kąpiel w czystej myśli. 

Middle

O czym myślę, kiedy chcę zapomnieć? O dokuczliwym bólu, który nasila się zawsze o tej porze roku, trzy dni przed? O transgresji. Dokonuje się na moich oczach, dlatego unikam odbić, nie fałszuję. Jesteśmy z Paddym tak niepodobni do siebie, a jednak wciąż się doszukuję pewnych detali, niuansów. Śpiewa i patrzy na mnie z przyjemnością. Wywołuje szmer, od którego mam coraz więcej pytań. Dlatego piję wino i czytam opowiadania Lema, porządkuję rzeczy, których jest coraz mniej. Zali wżdy moi drodzy. Znowu dochodzę do wniosku, że czas nie ma sensu. Poczwarzeję, od tego i wciąż mam ochotę na czarną kawę z miodem.

Bomba myślowa

Gorzej jest tylko wtedy, gdy zawieram w sobie samo sedno. Czuję metaliczny posmak i całość nie ma jakby sensu. Napisałam całość, a mam na myśli siebie, to co wypływa z głowy i drobne opuszczenia, których się dopuszczam. Z jednej strony piękny świat, z drugiej prymitywne teksty w stutysięcznym nakładzie. Słucham Robota Kocha i zastanawiam się nad szerokim dźwiękiem, na ogół niewiele mnie przenika. Mam dużo zajęć, pracy, przetwarzam się na swoich łamach, nie wychodzę z wprawy, a wysoka samokrytyka wyostrza zmysły, tworzy coś, czego jeszcze boję się nazwać. Przede wszystkim przenikliwość. Bywa szorstko, ale czy właśnie nie o to chodzi, by się trzymać celu, zachwycać wschodami słońca, zachodami? Pić wodę ze źródła, oddychać powietrzem przygnanym od oceanu, czuć sól na podniebieniu, jak odległe echo kolejnej burzy.

Urzeczywistnianie

Właściwie mogę wyrzec się tańca, towarzystwa cieni, niepotrzebnych słów, nawyków, od których kręcą się nogi, a nocami sen błądzi po pustych ścianach, lęgnie się po kątach. Stoję w oknie i obserwuję, jak wycinasz nożem dziury do równoległych światów. Nie jestem gotowa na to, co może się wymknąć z drugiej strony. Na przeciskanie słów przez lniane zasłony, podrygiwanie ciała chwilę po tym, gdy zrozumiałam, czym jest rozmowa w ciszy. Doskonalenie języka, nagości, upinania włosów (...) - czytaj dalej, klik

Rozproszenie

Kiedy z przyjaciółmi staliśmy nad urwiskiem, w płaszczach
w kształcie liści, próbowałam sobie wyobrazić intensywność,
z jaką możemy się różnić. Zapachem, skórą, porastającym mchem
w pęknięciach skał, smugą chmur i drogami odciętymi od oceanu
uwięzionego pomiędzy dwiema warstwami lodu na asfalcie.

Kopiujemy wyuczone zasady, schematy, dzięki którym łatwiej
stymulować pamięć. Zmuszamy się do skupienia wzroku dziesięć stóp
nad wodą. Przyjaciele usuwają z piasku litery. Dzielą ziemię znakami
należącymi do dyżurnej grafiki. Może odwiedzą nas znowu, wtedy
schowam się w łóżku. Przeciągnę nastrój farsy. Zeszłej nocy
śmiesznie wyglądali spod kołdry.

W kręgach oceanu, w przekształconej perspektywie
obrazu rozpoznałam ich twarze. Ułożą się na wodzie.
W pierwsze ujęcie. Eksperymentalne, malarskie.


z tomu Mullaghmore strona 51

Low - Poor Sucker [OFFICIAL VIDEO]

Nawroty

Spójrz, niewiele można oczekiwać od tej pory roku. Zamarza deszcz, na rękawie gil i nagle znikające krople krwi. Każdy cykl mija, więc powtarzam chłodno, nie popędzaj kota, psa, owiec, torując sobie drogę. Wyłazi ze mnie zwierzę, szczypie powietrze, trawę, zrywa więź z obrazami nad łóżkiem. Mój drogi, spójrz w dół. Wpasowuję się w światło świdrujące spojrzenia. Przyszłość snuje się, nasłuchuje, powtarza imiona. Można koniec rozwiązać przed końcem i wylać, zdradzić, splamić obrus? Zgadnij, czy kadry z wyobraźni to najszczersze emocje, które rozchylają usta. Oddalenie boli bardziej niż wygnanie. Gdybym potrafiła zmienić noc w toń, rankiem zapomnieć o ciosach burzy. Nie słyszeć echa bitew, wypowiadać jak dziecko zaklęcia, co mogą zatrzymać lęk, zamrozić każdą ulewę.

Doświadczenie niewywołujące lęku

Jeżeli mówimy o doświadczeniu, odmiennych słowach, przekładach z polskiego na angielski, mam świadomość, że mówimy, odmieniając przysiady i rozsiadanie się na sofach, kanapach, fotelach. Odmieniamy się z każdym powrotem, wybuchamy płaczem, histeryzujemy, kiedy zamykam drzwi. Później długo opowiadam o tym, jak nie potrafię, nie chcę, nie mogę. Poniekąd ze strachu, ale o tym już nie wspominam, bo przecież mój wizerunek nie wskazuje na słabości. - czytaj dalej, klik

Mleczne dziecko

Odpowiadam na ślady. W Europie, poza nią, wszędzie tam,
gdzie wiatr i brak braków. Właściwie nie ma takiego miejsca.
Na skórze nadmiar czekolady – o, tam i tam.
Nie możesz oddychać? Świst.

Później wyciągniesz ze słoika nutellę. Palcem.
Ludzie umierają bezgłośnie. Przynajmniej nie czują
zapachu intensywności powagi, z jaką wypowiadamy
sentencje. Wciskam pięć razy „w”, a powinnam „e”.
Obok siebie. Jesteśmy obce.

Wielkie krainy bydła, znalezisk, dawnych miast. Oni wiedzą,
one widzą, potem zacznę malować. U schyłku. Można wszystko
wymarzyć, zaciekawić przyjaciół, wymazać. Przeciągnąć ręką po białych
grzbietach koni. Pozwoliłam im zatrzymać się w locie, przy hinduskiej
ulicy. Ożywiamy smaki, bez wyrzutów sumienia. I nie mdli cię.

Wciąż myślę, że to unik. Wykwit. Wyciąganie płatków, jednego
po drugim. Wychodzenie zza firanki na śnieg, jakbyś była
zrobiona z pobladłej krwi i tiulu. Bez siły. Przezroczysta.

Rytm

Powtarzalność pocałunków, ust, pór roku. Wir wirów, które rozchodzą się w oceanie.
Przenikają kości, grą w deszczu rozpuszczają sny, tak głębokie jak noc
nad równikiem albo puszczą amazońską. Pytałeś mnie, czy pójdę tam
z tobą, czy potrafię złapać odpływ. Uwolnić tysiące mrówek z kropel, kiedy
lśnią w oczach, odbijają się od liści, płatków bromelii. Bledną
nad płomieniami, ich lekkość przenika płuca.

Dookoła powódź, wiatr odkrywa brzuchy drozdom. Znowu to samo.
Zalane ścieżki, nornice. Młodzi przesiadują w barach, wdrapują się
na wysokie stołki. Zamordowano niebo. Ciemność nigdy nie była tak nisko,
blisko, tuż za rogiem.

Nie chcę zamieszkać gdzie indziej. Tylko tutaj mężczyźni przędą wełnę
w kolorze ziemi. Plotą warkocze, stawiają murki, oddzielają grudy od nożyc
do strzyżenia.

Dla nich wyrabiam ciasto, piekę chleb. Przeliczam owce i krowy.
Gorączkuję, kiedy odchodzą na krawędź klifu. Czekają na znak leipreachána.
Dlatego staję na piętach, zdobię skórę. Jestem tym wszystkim.
Zbliża się burza.

Skład perfum

Różowy pieprz, jeżówka purpurowa, kredki karminowe, zwinięte liście. Rulony wyblakłego papieru. Układam mozaiki z wyschniętych much, które nagle opadły na parapet. Właściwie istoty żywe wymazują z natury gatunki wydmuchane wiatrem. Zapisują potomków w odpowiednim kodzie, szczęściu i nieszczęściu, zależy od osobliwości.- czytaj dalej, kilka

 

 

Niewyczerpalne źródło wiedzy

Czas zawsze pozostaje w książce i ujawnia się wtedy, gdy otwierasz przedmowę. 

Pani Lola - Bronisław Maj

Jeden po drugim

Nie wiem, który moment sprawił,
że uparłam się pozostać przy życiu.
Też mi poruszenie, siła, królowa Medb, a może Amazonka?
Zależy, gdzie kierujesz wzrok. Wtedy obraziłeś się, że
wiwatuję i gończym zdejmuję kagańce.

Nie rozumiem oburzenia, nie widzę wyciągniętych rąk,
swetrów. Oto ona, piękna i dzika. Wspina się na płot
i wdzięcznie przeskakuje kamienie. Chmury nie zmieniają kierunku,
wreszcie chłopcy dostają manto. Za swoje.

Pojawia się wygaszacz. Najpierw dzieci trzęsą się z zimna,
później bliscy opowiadają o depresji, łzach. Próbują mnie olśnić.
Aż w końcu brnę z nimi przez wiersze. Uczą się ich na pamięć,
linijka po linijce.

Nieokreślona przyjemność: tylko stać. W chmurach, w ciszy.
Mżawka osiada na dnie, tuż przy torfowisku powiedziałam,
że jest moich echem. Wszystkim. Pokrewieństwem, historią,
podróżną torbą, z której wyciągam kwiaty, fale, kości do gry.
Głód

Z tomu, Pierwsze wspomnienie wielkiego głodu.

Czynnik ludzki

 

 

 

Dobrze się rozumiemy. Tak jak nam przykazano, na dobre i złe. Wciąż skupiam wokół siebie tajemnice, jakbym szukała w nich czegoś, co mnie olśni, wybije, zadzwoni w głowie, ocuci. Skupisko ziemi, dobrze udomowione, złożone z tkanki roślinnej, martwych owadów, samotności. Ponieważ wszystko już było, łącznie z gminnymi pieśniami, sztandarami i całym tym blichtrem lepkich słów, pozostaję w konkretnym czasie. (...) - czytaj dalej, klik

Low - Rome (Always In The Dark) [OFFICIAL VIDEO]

Cykl

Przebiega przez tunel, listki niespiesznie poruszają się na wietrze,
w stronę oceanu. Leć dziecko, nie skręcaj, nie odbijaj. Raz za razem.

Odkąd gwałtowny haust powierza wypełnił pierwszy raz płuca, otwierają się i zamykają.
Na początku nieporadnie. Podobno od wczesnych lat miał jakieś podejrzenie,
że należy wystukać każdy dźwięk, wykrzyczeć samogłoski, wystękać większe i mniejsze
przeciwności. Dzień za dniem. Monotonnie od rozsypanych mostów, tuneli, fragmentów
lasów, linii kolejowych, po zapach kiełkującej zieleni, którą z wiekiem równo przytnie.

Od czasu do czasu woda wypłukuje torf i ametysty, pęknięcia znosi w dół Achill.
Kiedy się spotkaliśmy – choroba – pomyślałam i wtedy jeszcze nie wiedziałam,
że z gorączką wyśnię ludzkich świętych, a ufność w ich wygłaskane piersi mnie uzdrowi,
tchnie czymś ascetycznym albo doszczętnie rozsypie.

Cisza ukojona oddechami, wiatrem i zapachem ziemi. Skały zalane rdzą,
przez które przebijają rozmaite przewidzenia, echa, zaprzeczenia. Obraz codzienności,
w którym nie brakuje wzruszeń, nienazwanych słów. To nas urządza i określa.
Dzieci zbierają kasztany. Pękają orzechy. Obok słoneczniki przerastają murki.

Utrata błękitu

Nie zrywam z pytaniami, jednak odpowiedzi szukam w zbiorowości podmiotów lirycznych, które sobie wymyśliłam. Przez lata przewartościowałam wzory na własną modłę, w opozycji do mody i różnic pokoleniowych, które wciąż ktoś podtyka mi pod nos. Nie mam takich skłonności, chociaż mówisz, że jestem żyleta. Tłumaczę sobie ludzkie dzieci, ostre przedmioty, jakieś teksty o królowej angielskiej. Mogę tylko napisać, że jestem przeciwko. Umiałabym w czasie rewolucji powiedzieć, czego sobie nie życzę. Pamiętam twój ton, kiedy rozstrzygaliśmy dylematy naszych znajomych. Krępujące zobowiązania, z których nie potrafili się wywiązać. Ich złość wzbiera z opresji, wewnętrznej słabości. Na powierzchni pływają jakieś rośliny, zakręcone ryby gubią drogę tuż przy dnie. Mogłam mieć pretensje lub dyndać głową w dół, głucha na wymówki. Mogłabym być niesprawiedliwa i twarda. Później kruszyłabym palce w ciemności.

Z tamtego dnia

Smuga, do której się przysiadasz i trwasz do wiosny.
Pestki słonecznika palcami wydłubane ze skorupy chleba.
Niepokoje wypierane terapiami, prostym słowem,
przekazem tak jasnym, że gubi się ślad myśli.

Zachodzisz w głowę, ile jeszcze kontekstów, wyobrażeń,
listopadów wisielczych, wietrznych. Pokonujesz pierwszy plan, kolejny.
Intelektualny wysiłek kończy się na początkach opowiadań
Bukowskiego. Prześmiewcy o gombrowiczowskich ustach.
Wyciągasz z nich

ziarna, lepkie synonimy, wypływasz w podróż albo w objęcia.
Widzisz – ktoś się pogubił. Westchnienia młodych, kolaż najróżniejszych
technik. Nikt już nie uczy. Ożywcza literatura umartwiania,
o lisach, borsukach, porzuconych psach. Nie mają swojego czasu,
zainteresowania emulsją estetyczną. Nic się nie klei, nie rośnie.

Popiół opada na ramiona dzieci. Rozstaje dróg przysypane liśćmi.
Nierówności, jakieś pogłoski przerywane w pół. Coś nas przewiewa.
Rysujesz ręką w powietrzu, co już było.

Światło powraca, rozpina się na moment, w tym fragmencie. O tu.

Zastąpić jedno imię drugim

Miałam nie narzekać. Dlatego pominę artykuły o znaczeniu poetów i ich poezji - współczesność nas rozdrobniła. Trwam sobie tu na dnie, tworząc wartości i przekształcając je w obrazy. Dosłownie. Konsumpcja, plastik, zaśmiecanie... To jest chyba słowo klucz. Ale jestem dla siebie azylem spokoju, dla Paddy'ego, bliskich. Przechodzę w jakąś łagodność, a poczucie przygnębienia wynika z braku akceptacji tego, jak ludzie pozbywają się relacji, zamieniają, wymieniają, niszczą by pocieszyć własne ego.

Ciąg dalszy

Wycinam zdjęcia z filcu, prowadzisz moją rękę po zagłębieniach,
widzisz, czego nie dostrzegłam. Zaręczynowy pierścionek, obrączkę.
Lizaki kleją się do mankietów, palców, przywiera piasek do papierka
z pięciolinią bez nut, w zamian z kreskowym kodem.

Przeciągłe gadanie kobiety z ukosa nudzi, bolą mnie oczy, słabo rozpoznaję
w niej smutek, gdy znosiła na brzeg oceaniczne muszle. Twoje niebieskie
spojrzenie, barwne akty powieszone na ścianie. Nie zniknęły,
jak kamień w wodę.

Ukrywasz się w przestrzeni pokoi, w cieniu kwitnącego kasztana,
w naszej miłości. Kolekcjonujesz opowiadania i znowu za wcześnie,
by wrócić, przyciąć którąś z fotografii. Przesuwasz palcami po stopach,
wzdłuż łydki, uda. To fascynuje i przeraża, więc klękam, górne światło
miga jak w słońcu ogon jaszczurki, błyszczy splot mięśni.
Wśród rozrzucanych listów, książek, ramion moje nabrzmiałe piersi.

Rozsypujesz okruchy ciasta dzieciom, resztki wsuwasz w szczeliny dachu
ptakom, dlatego przestałam zastanawiać się, czy na chwilę zniknąć. Zostawić
księżyc w pełni, twoje zimne kciuki, usnąć. Jak co roku nie pamiętam, kiedy
pochłonie mnie pragnienie, gdy rozmawiając, zazębimy się o siebie.
Coraz mocniej splecione ręce i najtkliwsze, choć proste słowa.

Mówisz, że lubisz moją ciszę

Wlecze się za mną każdego dnia, snuje lapidarnie w wątpliwościach – wyjść czy zostać. Właściwie cały ten spacer, to po trosze wędrówka donikąd. Z konieczności podążam trasami pod górę, z górki, wzdłuż klifów, oceanu, w rozpalonym słońcu, plażami hrabstwa Sligo. I pojawią się pytania, jak żarty na temat kultury Azji, niezidentyfikowanych kurhanów, głazów, przy których widnieją tabliczki z napisem „do remontu”. - czytaj dalej, klik