Depczemy po sobie. Nosorożec przeciążony, sapie tak, żeby wszyscy słyszeli. Wykorzystuję chwilę, i zachęcam go do tańca. Świetnie się rozumiemy, więc po co słowa? Wystarczy patykiem sięgnąć pleców i wyżej, o niebo. Odkryliśmy siebie na piątym kilometrze, gdy droga wzdłuż torfowisk zwężała się niebezpiecznie. Uroczy zjadacz pestek dyni. Potrafi skutecznie odstraszyć okoliczne dzieci. Czasami przerasta mnie potęga nosorożca. Stajemy wtedy w drzwiach. Chłopcy milkną, potrafią tylko potknąć się o murek, za którym nikną. Dobrze, że po czterdziestce nabiera się innego kształtu. Odgradzamy się i większość rozumie - dlaczego. Mówię do siebie zrozumiale, przy czym czyszczenie butów, składanie w kostkę gazet jest jak relaks wieczorową porą. Tak, przyszło mi namyśl, że nosorożec z Paddy'm nie powinni umawiać się na mecz pod moim okiem.
