Gong

Aleksander Marek Korman

Powtarzaj mnie w myślach,
powtarzaj, zanim rozpuszczę się w świetle lodówki
albo zasnę na moment dłużej niż przewidziano.
Nie ma tu mapy.

Pamiętasz, że dzwoniłam?
Echo wbijało się w skórę jak drobiny piasku,
szukałam cię w szumie krwi.
W dźwięku zamykanej furtki, a rano
ocean zmienił kierunek.
Ryby rozpoznały nasze imiona po napięciu wody,
nie drgnęły.

Zachwycasz się trawą, która wilgotnieje o świcie,
ale nie mówisz, co będzie, gdy przyjdzie mróz.
Myślisz, że jesteśmy stałością,
że można odkładać na miejsce
to, co rozpada się w dłoniach.

Nie przyznajesz się do lęku,
więc zalewasz go winem.
Fermentujesz jak zapomniane winogrona,
rozsadza cię od środka dwutlenek węgla.

To tylko moment.
Patrz – pąki w książkach, rysunki na półkach,
kolejny dzień, który ktoś nazwie wiosną.
Jeszcze nie czas na wojnę.

Jeszcze nie czas, ale czas idzie.