Samotność jak cień

 

Są dni, kiedy samotność nie jest wyborem, ale stanem skupienia. Osadza się w ciele powoli, jak coś, co było nieuniknione. Nie jest dramatem, raczej osuwaniem się w ciszę. Świadomość bycia „gorszą” – może nie dosłownie, ale w oczach innych – każe mi milczeć, nie narzucać się, nie zadawać pytań o 3 ulubione wiersze ponownie, gdy nie otrzymuję odpowiedzi.

Myślę o wiadomościach wysłanych w pustkę. O popularnych i znanych poetkach, które milczą, jakby moje istnienie było niewygodne, może wręcz niebezpieczne – jak zaraza, od której lepiej się odwrócić, zablokować, skasować. Nie mieścić się w ich przestrzeni. Bo czym jest samotność, jeśli nie zderzeniem z cudzym wyborem, by nas nie dostrzegać?

Znam to od dawna – poczucie, że jestem tylko odbiciem w szybie antykwariatu, że moje słowa są niesłyszalne albo, co gorsza, zbędne. Na ich miejscu postąpiłabym podobnie  – mogłabym powiedzieć, ale to nieprawda. Nie wykasowałabym, nie zamilkłabym, nie odwróciłabym wzroku. 

Więc godzę się. Powoli. Z samotnością, która nie musi być tragedią. Czasem jest cieniem – idzie obok, ale nie przytłacza. Czasem pustym antykwariatem – pełen słów, których nikt nie potrzebuje. A czasem wierszem – ten, który zostaje, nawet gdy nikt nie odpowiada.