Poza czasem

 

W tych dniach jestem poza czasem,
nić z sześciu splecionych włókien
przeszywa powietrze,
drażni myśli tuż za uchem,
jakby chciała zszyć niewidzialne przestrzenie.

Nucę mantry:
motyw, maksyma,
koncepcja, refleksja,
zamiar.

Słowa są jak żuki,
które niosą na plecach mapy
nieodkrytych kontynentów.
Ich skrzydła, nakrapiane drobnymi wzorami,
opowiadają historie o celu,
który zawsze jest o krok dalej.

W szczelinach minut odczytujemy znaki:
żyłki skrzydeł barwnych motyli,
żywe miniatury chaosu,
unoszą się w środku niczego.

Stanowisko, plan,
intencja, projekt,
każde słowo wiruje,
jakby pisało alfabet dla świata,
którego jeszcze nie ma.

Poza czasem
mantry ciągną nitki,
splatają bezcelowe dźwięki
w sieć, w której jestem
tylko jednym z węzłów.