Przyroda rośnie szybciej

 

Szukałam w muzyce początku,
spojrzenia, które było możliwe do uniesienia

z pewnej wysokości. I liczyłam, że zejdziesz
z bajką, z kubkiem
herbaty. Opowiesz o utracie.
Nie było o tym w systemie, dlatego
zacinałam się, krwawiłam, a kiedy napadało,
śnieg rozpuścił znaki w słońcu.
Cierpliwie słuchałeś. Przez otwarte drzwi
przemykały domowe zwierzęta, kurz.
Wpadał i znikał, W moim domu.
Melodie. Pudełka z kamieniami, skorupy
morskich stworzeń, ogrom kształtów.

Będą nucić, uspokajać.
Każda ze stron zgaśnie, wypali się.
W szczelinie nut skleisz moją pękniętą skórę głowy.
Każdego ranka. Tutaj.