Klif

Zniekształcam się po rozmowach o dniach,
które przebiegły rozkapryszone albo przejmujące, jak nigdy dotąd.
Zawieszam tablice, pracę pamięci, wkuwanie na blachę.
Jedno z twoich ulubionych twierdzeń,
że wielki talent rodzi się ze świadomości.

Fragmenty zdjęć, dziewczyn, ramion.
Ich głębia wyłania się z mroku. Z detali,
poza którymi nic nie ma.

Ruch wiatru, a może dystansu. Problemy łączą,
przylegają do wspomnień. Kleją się, aż strach stracić się z oczu.
Lęk wetknąć w pokusy o wielu imionach. Rytuały wychodzenia,
przechodzenia, polewania się wodą. Trwały blask,
mordercze ilustracje i doprowadzanie do końca czegoś,
czego nie ma. Wizualne byty, cybernetyczne podmioty liryczne,
treściwe ciągi uformowane z liczb.

Kultura opierająca się na niekompletności, na dziurze.
Wrzucam w nią parki, ocean, owce. Męczę się ze skałami,
oślepiającym słońcem. Przestrzeń pochłania plamy,
łączy procesy myślowe, podłącza nas.
Dziwacznie lub żartobliwie przystraja, jak gałęzie z drzew.
Zmienia kąt widzenia.

Październik 2014