Coś się zmienia

(...) Próbowałam napisać o konieczności zbliżania się do siebie. Niezdarnie, bo nie rozróżniałam jeszcze gatunków drzew, bluszczy. Staliśmy przed sadem, a może przed mieszkańcami na dziko. Opuchnięci z manii, z przerażenia. Pewnego razu opowiedziałeś wstydliwymi słowami o nędzy. Dłoniach czarnych od torfu, o zarazach, wykwitach na skórze. W atmosferze młodości, gdy byliśmy głupi i śmieszni. Przypatrz się bezdomnym, co przepełniło ich zatrute oczy, kiedy w schludnych fartuchach bawiliśmy się w snobizm. Klify pchają cienie w dół. Ciągną gadatliwe echo, maminsynków. Na dno. Zaglądamy do studni, w pamięć. I wtedy robię notatki z psychologii. Definiuję świadomość i nieświadomość. Wyciąganie ręki, lepienie słów z końca języka. Różne sposoby przebiegania przez ciało do środka. Znosisz zapachy, kolor wrzosów utykasz w miejsca; wsiąkną w nie wrzaski. Ukryłeś tam coś pomiędzy paniką a ciepłem. Rodzaj rozstroju. Podchodzi do gardła. Z głosem (...)