O trwonieniu

Proste jest proste. Ból, smutek. Czas w odcieniach czerni i bieli,
moment łączenia, gdy rozmywa się ostrość, ostatnie maźnięcia.
Przeglądam smugi, kierunki, w jakich wędrują, załamują światło.
Odmawiam wina i mantry na lepsze trawienie.

Słowa light, kiełkujący mak, dokarmianie tlenem ledwo żyjącej yuki.
Wczepiam się na kilka chwil w opowieść o podziałach, rozdziałach,
na które już nikt się nie łapie, nie ma wyraźnej granicy pomiędzy
południem a północą.

Deszcz. Ociekamy z nudów, gdy stoimy na wietrze.
Zastanawiamy się, ile kropel pomieści beczka.
Przeliczam powierzchnię, jakieś dane.
Nie potrafię odjąć gnijącego mchu, liści.
Mam je na wyciągnięcie ręki, w palcach. Przecieka odwrócony
na drugą stronę t-shirt z rysunkiem drzew.

Potykam się o połamane gałęzie. Wystające kamienie.
Wycieram starannie buty. Zadarte noski.