Bernhard Hartmann - o tym, jak się wybił

Przeczytałam dzisiaj wywiad z Bernhardem Hartmannem klik, jeden z jurorów w konkursie im. Wisławy Szymborskiej, utwierdził mnie w przekonaniu, że wysyłanie książek na konkursy poetyckie, to błąd i strata książek. Wywiad niezredagowany, w tym przypadku bardzo dobrze, widać z czym tłumacz sobie nie radzi w języku polskim. Oczywiście, to tylko detale, ale mnie najbardziej właśnie interesują detale. Jurorzy patrzą przez pryzmat przebijania się i zabłyśnięcia. Ktoś z moich znajomych napisał, że nominacje otrzymują  tylko książki autorów znanych, bezpiecznych i przez to, nic ciekawego środowiskowo się nie dzieje, możliwe, bo przecież od jakiegoś czasu wycofałam się ze wszelkich działań na tej niwie i jak mi streszczeń afer nikt nie podstawi pod nos, jestem zielona (wspaniałe uczucie). Poza tym po edycji Mullaghmore,  znalazłam informację na fb, że znaleziono pakiet moich książek ułożonych w stosie z innymi tomikami przy śmietniku. Okładki nawet nie były zagięte przy grzbiecie, więc książki nikt nie przeczytał, a ich ilość odpowiadała zgłoszeniu do konkursu. Wtedy poprosiłam wydawcę, by nie wysyłał już moich publikacji na konkursy, niestety odmówił. Zdaję sobie sprawę, że wiele książek po wstępnej selekcji nie trafia do jurorów, przy ilościach zgłaszanych tytułów do konkursów, fizycznie nikt tego nie ogarnie w kilka tygodni. Jako że z natury jestem the highly sensitive person, nie ma złudzeń, a czytam dużo, to jednak czarodzieje żyją tylko w Hogwarcie, a czasomierze działają u Mitchella po sąsiedzku. W tym roku mój wydawca zrezygnował z części konkursów, mam nadzieję, że przy następnej książce uda mi się go namówić, żeby nie wysyłał w ogóle zgłoszeń.