Trzecia kategoria

Głosy. Rozpinają się każdej jesieni nad brzegiem.

I znowu płoniesz, prócz nas nikogo, tylko raj,

zielona wyspa wielorybów i nosorożców.

Wciąż się mylę, właściwie z lewej na prawą, a może, 

jak iglica pośrodku, w górę, na odległość w milczące

cisy i cedry. Lasy, których krańce wypełnia ziemia, okala 

kamienny płot. Światło lokalnych barów, hałas pokali, 

rozmowy, śmiech niemieszczący się we mgle.

W płyciźnie Morza Irlandzkiego – linie. Rozchodzą się

każdemu inaczej. Patrzymy w chmury.

Coś przenosi się, łzawi. Liczymy, z kory drzew,

krople. Przypominamy sobie nawzajem lekcje biologii, astronomii,

czegoś jeszcze. Podział, rytm. Liryka ulatnia się, pachnie.

Dla ciebie to nic nie znaczy.