Vivaldi wciąż gra

widok z półwyspu Mullet na wyspę Achill

Nie mam nic dla was. Więcej złudzeń, że będzie dobrze,
zanim się obudzę. Ktoś kogoś przepuści w drzwiach,
uśmiechnie się i wróci do siebie. Nie będzie miło.
Gadki o głodnych dzieciach albo niskiej emeryturze.
Urżnie komuś rękę, ramiona, może nogę. Zemsta
za śmierć. Odwróciłeś się, kiedy mówiłam
o krzywdach, przecinaniu żył, połamanych piórach.

Wiem, kiedy tłoczy się ból, z czego wzbiera strach.
Niespodziewanie pęka i wytryska pod stopy.
Rozdziela pasma trawy, rozrywa ziemię. Wciąga.
Grzęźniemy w deszczu, rzeczy toną. Dzieci
odzyskują wolność. W ciepłej wodzie przejrzyste
ryby o czerwonych oczach i bezbarwnych kręgosłupach.
Przepływają pomiędzy palcami, zaglądają w głąb.

Nie mogę oddychać, zatrzymać się. Słyszę oddech oceanu.
Niebo wysysa ostatnie tchnienie słońca. Wracam do łóżka,
do krawędzi materaca. I znów rozmyślamy o zmarłych.
O żółtych liściach miłorzębu. Zanucisz piosenkę, będę rozmawiała
z ich bogiem, żeby nie umierali przed czasem.

Przed tobą. Brałam miłość do ludzi na poważnie. 

Wodę, ziemię i ogień, każdy z krańców nieszczęść.

wrzesień 2015