Pętla

Aleksander Marek Korman 

                                                            

                                                                   Olkowi


Jesz jabłka, ktoś ciągnie za ogon kotki.
Kochałeś je jak dorastające córki. Przechodziły
przez rzeki, kalecząc o kamienie stopy.
W zwolnionym tempie. Kosmos roi się od nowych
gwiazd. Możliwe, że kiedyś będzie wiedziało o tym każde dziecko.

Ściany wyklejone pamiątkami. Zwierzęta oblepione pasmami
nagich mięśni. Plecione gniazda, malowane pępki i sutki.
Świat w tle, wieści z internetu, rytualne przejścia.
U Aleksandra Kormana roi się od gęb Gombrowicza.
Rdzawe spinki wpięte we włosy bezgłowej modelki. W kształtne biodra,
pochylone lekko w przód.

Odrobinę. Zostanie tam na całe życie.
To zależy, czy kolor pasteli ulży zranionym oczom.
Obawiam się, że uwieranie w okolicy kości ogonowej, odwracanie
głowy w jedną stronę, może być zbyt monotonne. Ale kiedy znika ból,
szarzeje pustka. Zastanawiam się, czy ksieżyc rozświetli
ciało epidotem. Pozostawi słupki, tabliczki, igiełki.