Dlaczego nie lubię piątków

Dotykam czegoś. Nie zmienia się, nie odkształca. Porządkowanie ostatnich dni jest jak utrzymanie w pamięci barw. Uciekam przed pewnymi sferami, kiedy czytam artykuły o przemocy, niezależnie od tego, kto się tym razem zatracił, mam dość. Dzisiaj jest chłodno, wieje, wciąż zaznaczam tu swoją obecność. Zastanawiam się nad harmonią. Delikatne zarysy, albo przerysowane kreski. Ciężki zapach łąk wymieszany z deszczem. Myśli rozchodzą się po zarośniętych bluszczem murach, ciągną za sobą wilgotne powietrze. Zatrzaskiwanie drzwi przed roznoszącymi ulotki wyborcze. Jego twarz jest nalana, chociaż pięknie się uśmiecha, i tak nie może nic dla nas zrobić. Takie rzeczy dzieją się wszędzie. Są jak ironia przenoszona w symbolach, jak dwuznaczności wypisywane w porannych wiadomościach, jak tamten dom na wzgórzu, nie znam ich mieszkańców. Mijam dziewczynkę na rolkach, chłopca z psem. Idziemy w stronę miasta. Gałęzie zielenieją, można zwariować od myśli.