Rozchodzą się i z trudem wracają na miejsce

Katarzyna Tchórz

Nie wiem gdzie jestem, tam mnie nie ma i tam,
mogę napisać poemat o lampie, drążyć temat
do roztrzaskania żarówki. Ostrożnie, by nie przypalić
skóry i nie bać się o skurcze.

W dziurach nadmiar robaków, oddalam się, twardnieję
przy wodospadzie. Suffolki zmęczone chodzeniem nie ustają,
ale nigdy nie przekroczą linii oddzielającej jezdnię.
Nie nudzę się, nawet gdy nie patrzę, tak jakby mnie nie było.

Córki zapominają, że w szturchaniu muszą być ostrożne.
W słabym świetle żarówki wzgórze rozkłada się jak tekturowy karton,
spójrz, skórczone drzewo, a owce wyglądają jak główki od szpilek.