Jak można przyjść i się zepsuć?

Można przyjść, przez godzinę siedzieć na krześle i gapić się w kawałek sznurka. Można również dotknąć dotykaniem począwszy od uderzenia w brzuch i wmówić sobie piękny monolog do Jezusa i Maryi. Można zwariować. Nie powiedzieć nic, odwrócić się i wyjść. Zgarniając z półki książkę ze sprośnymi fragmentami, zawsze mówiłam, że powinieneś ją trzymać na stoliku w sypialni. Właściwie, to bawię się tymi kawałkami sznurka i nie wiem, czy chciałabym zapleść warkocz, czy tylko węzeł. Kiedy przestałam być dziewczynką, czy przestałam nią być kiedykolwiek? Zapewne nikogo to nie interesuje. Tak jak nie interesują was przemówienia prezydentów, oświadczenia firm farmaceutycznych, czy reprymenda matki. Przemówienie powinno składać się z pięciu zdań, oświadczenie z dwóch, reprymendą powinno być milczenie. Byłam zajęta, zajęta cięciem papieru. Widziałam te wszystkie wymyślone gry, zabawy. Mogłam się jedynie przyglądać, a kiedy ogień zgasł, rozdeptywałam żar, tak sobie, bez konkretnego celu. Sprawiasz mi przykrość. Niby robisz to dla zabawy, kilku słów, które może o tobie napiszę, albo przetrwam miesiąc i zapomnę. Było tak ciekawie, kiedy organizowaliśmy gry wojenne i żadna bomba nie była bombą, chciałam być, tak dla zasady. Pomiędzy korzeniami i korzonkami, przerywam milczenie. Na chwilę. Nie pamiętam, co mnie dotknęło tamtego dnia, właściwie to bez znaczenia. Trzymam sznurek i zastanawiam się, jaki ma związek ze mną.