Niezrównoważona radość odliczana przypływami

Schronienie 

                                                                      Magdzie 

Lepiej zadrapać skórę, by sprawdzić, co się stanie
niż grzęznąć pośród porozrzucanych ślimaków. Wszystkie wystrzeliły
wysoko, poruszały się, ale z trudem łapały powietrze. Byłyśmy dziećmi
ze śladami zadrapań, wymyślałyśmy truciznę i jej nazwę śpiewałyśmy
w myślach. Zaszczepione zakazem spoglądania w kosmos albo dalej, bo jeśli
przyjąć, że płaskowyż wypełniają duchy opuszczonych ciał przez gromady mięczaków,
pod żadnym pozorem tam nie wolno nam było się zbliżać.

Pamiętam, że oderwane od piersi znalazłyśmy się w obcym świecie,
opanowane manią ciekawości i szafranu, który nie mógł mieć wpływu
na rzeczywistość. Kształty rysowały się bardzo wyraźnie: ewolucja,
wykorzystywanie ludzi, ich pasji z jaką służą, na swój sposób przekładają
biologię na filozofię. Od samego początku popełniłam błąd poświęcając czas
ślimakom, przywiązując się do miejsc wypełnionych ważnymi chwilami, jakbym chciała odkupić
wyobraźnię, opatrywać boleśnie poodzierane kolana.