Rzetelne pisanie

Wącham jego koszulkę. Od lata odsuwam talerz, z którego jadł i filiżankę, z której pił. Są nietykalne. Wiem, że to irracjonalne, ale tak spędzam wieczory. Chociaż od kilku dni, znowu marzną mi pośladki. Powinnam zostawić sobie jego kalesony. Widocznie jemu były bardziej potrzebne. Dlatego kupiłam w Lidlu poduszkę pod tyłek. Rozkładałam najważniejsze chwile przed sobą. Silne instynkty. Najprawdopodobniej zjem jabłko. Obieram cieniutko, cieniej tylko on potrafi. Nie pozostawiam pestek, ale to przez przypadek. Zamyśliłam się. Między palcami pociekła krew. Próbowałam połykać, żeby się nie udusić. Napływała i napływała, po koszuli, po piersiach. Pobiegłam do łazienki. Przyłożyłam koszulkę, poczułam zapach jego dezodorantu. Nie chciałam wrzeszczeć. Usiadłam pod wanną, z mokrym ręcznikiem na czole. Przez krew straciłam ostatnią resztkę jego zapachu. Z głową między kolanami puknęłam się sześć razy w obudowę wanny. Wiem, o sześć razy za mało. Na co liczyłam? Że nie wyjedzie, że będzie siedział ze mną łazience i trzymał w dłoniach moją twarz, ścierając zaschnięte resztki krwi? W żadnym sensie, to nie jest romantyczne. Zapamiętuję tętno. Otwieram oczy, fantastycznie. Jestem sama, tak jestem dalej sama. Jestem silna, nic mi nie zaszkodzi. Większość ludzi funkcjonuje inaczej, co nie znaczy, że lepiej. Nic mi nie jest. Patrzę na jedzenie i zanim podniosę do ust, rezygnuję. Otwieram kubeł i wszystko ląduje na dnie. Cisza. Cisza zostaje ze mną. Żadna skomplikowana, zagłusza ją wentylator komputera, oddychający ciężko kot, przez chwilę widziałam muchę. A może mi się tylko wydawało. Jakie to jest wkurwiające, kiedy próbuję nie myśleć jak mnie dotykał, i czuję w sobie wszystko na raz. Gorąco, zimno, dreszcze, parowóz w skroniach, ściskam uda i pozostaje mi wyrównanie oddechu po hiperwentylacji. Nabrzmiałe piersi nie opadają, skóra jest napięta. I co? Teraz mam iść spać? Wstanę rano, porozmawiam z synem. Zadzwonię do mamy. Wypiję herbatę z miodem i cytryną. Rozciągnę godziny, wyobrażę sobie jak jemy wspólnie obiad. On mi wyśle ulubiony przepis na krewetki, ja mu wino z Veneto. Pogadamy o pogodzie, o klepaniu po tyłku, cytrynce. Powie mi, jaka jestem mądra i silna. Wyślę mu uśmiechniętą buźkę. Wieczorem zjem jabłko. Uderzę dwanaście razy głową w obudowę wanny.

* Obraz Alyssa Monks