Udaję licząc straty

Nie lubię podróżować bez kawy. Wystarczy, że tam, gdzie bywam, nikt nie rozumie jak można jeść zepsutą kapustę z mięsem i grzybami, gardząc przy tym foie gras i niewiele mnie to obchodzi. Nie wstydzę się, że wracam do zamkniętych drzwi, które niedawno pomalowano na niebiesko. Udaję mądrą odwdzięczając się milczeniem panu, który akurat musiał w pociągu usiąść naprzeciwko mnie. Przewracam kartki w książce i myślę sobie, że świat jest stary, chociaż nikt nie krzyczy, nie widzi myśli. Pamiętam, jak „w pociągu przyjaźni” zdzierałam stopy do krwi, a przecież nikt mnie nie gonił. Może obawiałam się docinków, albo ograniczania myśli. I ten świst szybkowaru, jakby wypalając źrenicę skazywałam mózg na życie bez materii. Dopiero zlizując zasolone dłonie i zagryzając cytrynami zauważył we mnie podróżniczkę. Pan zwyczajnie stawał się coraz głośniejszy, zaglądając przy tym w mój dekolt. Wycierał kąciki ust, jakby wabił mnie zaskakując szczerością. Jest Pani bardzo interesująca, a czy lubi szept krów, a może mogłabym mu włożyć kartę sim, bo on ma chore nadgarstki. Zamarzły ostatniej zimy, przy tym teatralnie przekładał gazetę z kolan na siedzenie. Już wtedy żałowałam, że pies sąsiadów mnie ocalił. Czułam na szyi jego oddech, nie mogłam pójść do łazienki. W ciągłym ruchu zabijał mnie coraz bardziej. Wiem, to słowo jest zabronione. Jedziemy przez most, jest coraz dłuższy, słońce w końcu znika i czuję, że szuka czegoś w kieszeniach. Czuję, bo szuka w moich kieszeniach. Zaczynam się pocić i narzekam na ból gardła. Marzę już tylko o kawie i żeby wysiąść na peron. W pośpiechu prosi o autograf, podpisuję. Udało mi się wydostać. Myślałam o tym, co niemożliwe. Wciąż mnie wabi Petersburg. Koło podbiegunowe i Japonia. Zmienię bieliznę byle już nikt nie trzepał przy mnie konia.

* Foto Max Sauco