wybór który akceptuję

Tak, tak - poezja, każde słowo, gest, zapisane – poezja. Poszukuję codziennie, na dzień dobry, obiad z kolacją i na gołe stopy wieczorem, kiedy różowe niebo stawia przecinki przed snem. Całkiem gustownie prezentują się na poduszkach, białej pościeli i nie jest za późno, żeby młodej kobiecie napisać – jeszcze mocniej! Dawniej pewnie mało by mnie to obchodziło, wątpię, żeby w ogóle interesowało mnie coś więcej niż ja sama. Dzisiaj kręcę się w fotelu, bo pada deszcz. Jestem daleko od domu, auto skasowane na podjeździe ślini się do mechanika. Dzisiaj dotykam starych sosen i odliczam korytarze kornikom, jak ości blokują przepływ lawendy wymieszanej z cedrem, który skrupulatnie zapuszczam, wsuwając i wysuwając szmatę – dziura po dziurze. Gdyby ktoś z boku przyglądał się tym czynnościom, pomyślałby - nudzi się dziewczyna. A ja się ze sobą nie nudzę, słyszę jak jestem sobą, skrzypi kolano ze starości i nadgarstek opowiada o urazie ze spływu Różycą, a może, Wdą. Później wsuwam język miedzy zęby i ćwiczę stakkato na s i sss. Nie mam telewizora, więc nie zerżnę się na dywanie, między kominkiem a filmem porno, co mnie nie przeraża. Odkryję no nowo linię brzucha i może pojęczę jak mi dobrze, zanim zbiegną się okoliczne sarny do spiżarni w głębi ogrodu. Między mną a mną nie ma tajemnic, śmiem pytać na głos i witać dzień mimo, że zaprzyjaźniony lekarz zawsze powtarza, że gadanie ze sobą to objaw ostrej choroby psychicznej. Niewątpliwie, kiedy podnoszę stopy, znikają duchy. Tak jak dzisiaj, wymiotłam wszystkie kąty i pocieszam się, że mogę chodzić bez skarpetek i nikt nie brudzi moich stóp. Czysto jest. Być może gdybym nosiła imię takie, co to niesie dobrą nowinę, nie kojarzyłabym się z czarownicą, być może byłabym ukochaną i boleściwą. Szanowana - byłabym pragnieniem do kojenia myśli tuż przed snem. A tak, przez Małgorzatę, namiętność wykrawana z każdego grzechu męczy mnie jak zgaga po cieście drożdżowym. Jestem obdarzona specjalnymi względami, nie mówię klarownie, ubieram się zawsze inaczej niż inni, czeszę na faceta w czerni i perfumuję jedynym w swoim rodzaju zapachem, którego nawet mąż nie może zidentyfikować. A przecież, aby dojść do sedna, wystarczy spojrzeć na księżyc, ale o romantyzmie, to mogę jedynie pomarzyć. Pomijając wiele faktów, wolę wakacje ze słońcem… gdzie piasek odbija się na piętach, a skóra onirycznie potęguje ciekawość sąsiadów. Wiem, że zabrzmi to banalnie, ale lubię być sama z powiekami, z kurą, z zepsutym zamkiem w drzwiach, nie śnić i nie plątać się przy śniadaniu z talerzami. Kiedy już się tak nabędę, na wprost i na wznak, wymacam muchy na parapecie i wyrównam oddech. Przeliczę wszystkie żeberka w grzejnikach i znieczulę mózg - dotkliwie wyłapując błąd po błędzie. Wtedy pomyślę z siebie samej, że przydałoby się spotkać z kimś na podobieństwo. I takie dotykanie kręci mnie najbardziej. Za kilka dni odwiedzi mnie przyjaciółka, która wie, że poezja to nie choroba i że na kłopoty najlepszy jest dystans, a na plotkujące koleżanki - szlaban. Dla tych kilku chwil warto jest przewrócić życie do góry nogami.