poliglotyzm

Od najmłodszych lat uczymy się mnóstwa słów, nic dziwnego, że w pewnym momencie napotykamy ludzi, z którymi rozumiemy się właśnie bez nich. Oni wiedzą, o jaki kawałek muzyki chodzi, kiedy nucę pod nosem, ja wiem, kiedy skończyć.

Wiem również, że muszę wyszorować zęby, język i szczeliny wszelkie, nie tyle wypielęgnować, co pielęgnować. A kiedy ucho swędzi, drepczę po patyczki do szafki łazienkowej i a cappella każdego ranka nucę jutrznię, czy chcę, czy nie – mając wrażenie, że jest ze mną cały chór. Mam wyrozumiałych sąsiadów.

Stoję w oknie, pada deszcz a praca się zacięła i nie idzie, nawet wykorzystując ekspres na wszelkie sposoby dostaję obrzydzenia. W końcu pomyślałam, żeby skoczyć z ostatniego piętra, poczuć zawiść ptaków, które chronią się przed deszczem i radość, która mnie uwolni po dotarciu do ziemi – wolność. Nikt się nie orientuje o czym myślę, nie gromadzę śmieci pod drzwiami, uśmiecham się do przechodzących ludzi i dygam – dzień dobry, dobry wieczór. Wymawiam najprostsze zdania bez zająknięcia. Na czas oddaję książki do biblioteki – bez narzekania, że nie mogę oddychać. Pamiętam słowa, mnóstwo słów. Przesuwam się ulicami, uderza we mnie smród z bram, twarze w oknach, czasem święte obrazy, do których nikt już się nie odwołuje. Ważne, żeby zdmuchnąć kolejną świeczkę, by nie zajęli mieszkania a pogoda była od poniedziałku do niedzieli i koniecznie bujany fotel, nieskrzypiący, taki zaczerpnięty z gazet i telewizji. Nie wiem skąd potrafię jeździć na rolkach i grać na nerwach. Chociaż rolki, to pewnie z dzieciństwa. Nerwy – przyszły z czasem - ja w jedną one w drugą stronę.

Czytam wiersze i mogłabym napisać, że słońce pięknie świeci, a wiersz jest ponadczasowy, liryczny i taki och ach, ale nie napiszę, z prostej przyczyny, jest to egzaltacja i kłusownictwo, takie bezczelne, prosto w oczy. Spróbuj napisać, że coś się nie podoba i przestaję wtedy cieszyć się popularnością, bo to zła kobieta była!

A on ma wzwód, kiedy tak stoję w tym oknie i ociera się o moje łydki, dobrze, że nie potrafi czytać, jemu wystarczy zapach waleriany o północy, najlepiej na balkonie sąsiada – z piękną perską kotką. A ja waham się, złożona z ułomków i dajesz mi święty spokój, bo przecież ciśnienie spadło już jakiś czas temu, a próżnię wypełniają szczelnie żywioły i takie tam – na a… mądrość antyczna, po cholerę się włóczę po sieci, rozmawiam z ludźmi, dla których nic nie znaczę. Nawet nie znamy się na odległość. Wracam do Gombrowicza, czy żyję, czy umieram – jestem zła. Nie mam podobnych argumentów, a okolica rozumie mnie bez słów. Nauczę się innych języków, żeby przez przypadek nie ominąć podobnych drobiazgów do mnie.