święto w przecinku

 

Ludzie świętują wszystko, jakby odhaczali istnienie:
pierwszy ząb, pierwszy kredyt, pierwszą ratę pożegnania.
Przyjęcia z konfetti, które nigdy nie znika,
tylko przesypuje się w dywanach jak pamięć.
Świętują, żeby nie zwariować od zwykłego dnia.
Bo dzień nie celebrowany jest jak ciało bez energii.

A ja – świętuję na własną rękę. Nie w sali, nie w feedzie,
tylko w kuchni, przy zapachu wypiekanego chleba.
Codziennie rano pytam siebie: co dziś będzie moim tortem?
Światło na filiżance, liść ginkgo, czy to, że nikt nie napisał,
a ja i tak zaparzyłam herbatę.

Nie jestem z tych, co czekają na zaproszenie.
Zrobiłam własne święto. Z papierową koroną i
herbatnikiem zamiast hostii. Bo kto inny ma podnieść
brwi wobec obojętności, jeśli nie ja?
Niektórzy mają orkiestrę, ja mam świerszcze i puls.

Świętuję, bo tak się nie znika. Bo kiedy świat
przestaje wymieniać twoje imię, możesz je zapisać
na chmurze z pary nad czajnikiem. I to wystarczy, żeby istniało.
Bo święto to nie hałas, tylko decyzja: że nawet gdy nie ma tortu,
jest świeczka, która się pali dla samej idei ognia.

I to już się dzieje.
Teraz.
W tej literze, w tym przecinku,
który właśnie obchodzi swoje urodziny.


PS

Wczoraj miałam przyjemność spotkać się z uczestnikami Warsztatu Terapii Zajęciowej. Rozmawialiśmy o pisaniu, życiu i książkach. Odbiór był niezwykle żywy, a ja czułam się w tym miejscu naprawdę dobrze. To wyjątkowo serdeczni, otwarci ludzie, którzy przyjęli mnie z wielką życzliwością. Słuchali uważnie, zadawali pytania. Widać, jak bardzo potrzebują kontaktu nie tylko między sobą, ale także ze światem zewnętrznym. Była kawa, ciasto i ciepła atmosfera, której długo się nie zapomina. Dziękuję za to spotkanie, wspólne czytanie i rozmowy. Jesteście wspaniali!