Telefon pokazuje 17 stopni, ale odczuwalne co najmniej 30.

 

Do Irlandii przybył upał, jak prorok z krainy niemożliwości. Słońce wali z nieba, jakby ktoś rozciągnął nad nim żelazko. Termiczny szok. Ludzie w klapkach, psy w cieniu, dzieci roztapiające się jak lizaki. Podobno wysokie temperatury potrwają do piątku i wszystko wróci do normy, czyli będzie lało, a potem znowu wyż, żeby przypomnieć tym w pracy, że lato istnieje, ale tylko po to, żeby ich podrażnić.

Wyszłam z siłowni jak wypompowany karp, a tu słońce wali prosto w czoło. Skwar. Człowiek chciałby się położyć na chodniku i udawać martwego, żeby go ominęło.

Pojechałam z córką do eir, bo przyszły rachunki za telefony już bez promocji — myślałam, że znowu będzie szkoła przetrwania, że wejdziemy tam jak do labiryntu i nie wyjdziemy przez godzinę, bo przecież zawsze z nimi gehenna, pomyłki, nieporozumienia. A tam? Dwie minuty. Pyk. Done. Sprawa załatwiona.

Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Może to sen.

Świat jest dziwny. Najpierw topi człowieka w upale, by po chwili rzucić w jego stronę bezproblemowe rozwiązania. I zostawia z uczuciem: to się nie mogło wydarzyć naprawdę.