Kiedy nie ma nas w atlasie świata, ani tego co tworzymy

 

Kiedy nas nie ma, kolory przygasają –
nie te z desy,
ale te rozlane po oczach, po sercu,
tak jak woda po mapie,
kiedy trzęsiesz się w drodze na drugą stronę dnia.

Nie ma piosenek.
Ręka odruchowo sunie w kieszeń,
szuka rytmu,
a tam echo.
Nie ma książek. Nie ma słów na dobranoc,
dzieci patrzą w sufit i liczą cienie –
kiedy zgasną,
zniknie nawet cień.

Przyszli, żeby zobaczyć pustkę,
żeby dotknąć ciszy.
Co zobaczyli?
Miasto z popiołu,
martwe place, drzewa pełne
świszczącego wiatru.

Przyszliśmy, żeby zobaczyć siebie.
Kim jesteśmy bez tego całego nic?
Bez wiersza – przeskoczył szereg pokoleń,

tak, jak kamień przeskakuje wodę.
Bez obrazu – mówi ciszej

niż tysiąc wkurzonych spojrzeń.
Bez dźwięków –
śmiechu spod sklepowej witryny,
ostatniego strzępu melodii
ukradkiem zapamiętanej.

Cisza to dom,
który pustoszeje od środka.
Poczekaj, aż coś w nim runie.
Poczekaj, aż ciemność się znudzi.

A gdybyśmy mieli odwagę powiedzieć:
Nie mamy nic, ale nic nas nie boli,
czy na pewno nie zaboli
powietrze,
które nie niesie melodii?

Kiedy nic nie robimy, robimy świat.
Każdy fałszywy akord,
każdy nieudany obraz
staje się fundamentem mostu.
Nie rozbijaj mostu,
bo za nim
jest tylko
pustka.