O nas

 

papier bawełniany, farby akrylowe

obiecałam ci głos, który połknie ciszę,
słowa jak łańcuch DNA, spirale wieczne,
z każdym zakrętem coś ginie – czy to ważne?
język, wyrostki, pokręcone ścieżki głodu.

ręce mokre od krwi – alfabet,
wyciągam frazy, ciężkie jak krople rtęci,
a ty śpisz – twoja skóra mówi do mnie wiersze,
ale ja je tłumię, tłoczę w gliniany dzban.

heliograf mówi, że wszystko jest błyskiem,
ale czy błysk to światło? czy tylko mrugnięcie
pamięci – nie chce być narzędziem?
czasem sny pachną rdzą, czasem świeżą farbą,

ale żadnej próby, żadnego powtórzenia.
jesteśmy linią prostą – nigdy się nie kończy,
bo przecież prostota to kłamstwo –
wszyscy wiemy, że koniec jest punktem kulminacyjnym.

a jednak: przy porannej kawie widzę twoje oczy,
niech to będzie nasz spektrograf miłości,
bo co znaczy dźwięk, jeśli nie ma kto go słuchać?
tylko echo odpowiada, ależ ono kłamie.