Storm

 

Grudzień się zaciska, wieje.
W kieszeniach – grudki torfu,
dwa listy – zaklejone.
Jest deszcz, dym i światło –
nic, co mogłoby zostać na dłużej.

Pytasz, dlaczego mówię nie świętu?
Bo każde podniesione oko
to już akt wiary.
Zagłębiam palce w ziemi – pachnie
jak wczoraj – czarny chleb, słońce,
cień owcy na wzgórzu.

Nie szukam ciebie.
Wiem, że jesteś tam, gdzie zaczynają się
pęknięcia – na skórze wierzby.

Mówią: deszcz to tylko woda.
Ale on nosi w sobie głosy.
Opowiada o ciężarze,
którego nie uniesiesz,
o bólu ptaka, który traci gniazdo
na szczycie drzewa.

W czwartej godzinie wichury –
droga rozpływa się w błocie,
chmury pęcznieją jak odciski.
Pytasz: kiedy to się skończy.

Wszystko, co kochasz, stoi obok.
Pod mostem, pod sklepem, pod gwiazdami.
Rzucam w to rękawicę –
w tej burzy nie ma miejsca na strach.