O języku, który drażni

 

Język jest jak ubranie – wyraża naszą osobowość, poczucie estetyki i sposób, w jaki chcemy być postrzegani. Jednak nie każdy styl mowy pasuje do każdego, a niektóre formy wyrażania mogą wywoływać wręcz dyskomfort. Osobiście drażni mnie nadmiar zdrobnień i sztuczna lekkość w komunikacji. Pieniążki, buziaczki, kawunia, rybunia czy chlebek – brzmią infantylnie, jakby odjęto powagę i prostotę rzeczom, które ich nie potrzebują. To, co ma być miłe, często wydaje się wymuszone.

Podobne emocje wywołuje slang. Wyrażenia w stylu żyćko, plose plose czy plakacik odbierają komunikacji klarowność. Czy naprawdę chodzi o prośbę, czy raczej o próbę uproszczenia, która budzi irytację? Taki język nie jest lekki, a raczej niechlujny. Trudno traktować poważnie osoby, które z premedytacją rezygnują z dbałości o słowo.

Unikam takich form i, co za tym idzie, ludzi, którzy je stosują. Komunikacja to dla mnie nie tylko wymiana informacji, ale też przestrzeń szacunku. Kiedy ktoś pisze do mnie w sposób infantylny, odczuwam brak tej podstawowej wartości. A przecież dbanie o to, jak mówimy, to również wyraz troski o relacje.

Jestem zwolenniczką prostoty i precyzji w języku – wolę, gdy słowa wyrażają konkret, a nie tanią formę sympatii. Szukam w słowach prawdy, a ta wymaga odpowiedzialności. Dlatego, jeśli ktoś zwraca się do mnie w sposób, który kłóci się z moim poczuciem estetyki, nie odpowiadam. To nie kwestia złośliwości, ale zasad.

Może warto czasem zastanowić się, czy nasz język nie odbiera więcej, niż daje. I czy nie warto wybrać prostoty, która łączy, zamiast form, które dzielą.

PS

Wczoraj jakaś profesor prosiła  na FB o pieniądze dla chłopaka, bo żyćko, a mnie się odechciało czytać, dlaczego to żyćko takie a nie inne.