Ukojenie

 

Możliwe, że zmęczenie bierze się z postanowień,

z myśli przeciągłych i przepisywanych list.

W mroźne noce śpimy jak zabici.

Wszystko będzie dobrze. Urządziłam godziny milczenia,

tak aby być w sobie bliżej. Patrzę palcami.

Przez zatemperowane ołówki, warstwy grafitu.

Wypluwam skórki.

Pomiędzy gałęziami a rozjaśnionym obliczem,

przed które nikt nie wychodzi, nie podkrada się,

by posłuchać, jak śpiewam po hiszpańsku

z końca ziemi, jeszcze ciepłej. Przykładałam dłonie.

Do tamtego smutku. Powracającego w snach.

Przeczekiwałam w oświetlonej dolinie wśród leniwej trawy.

Upłynęło kilka lat. Ziarna pękają jak pękały,

pomiędzy światami świt dzieli książki w lekkiej drzemce.

Wyrodziły się z kwiatów, z ziemi obryzganej błotem.

Nie mieliśmy pojęcia, kto snuł się po kątach, odbierał listy,

notował popołudnia, zachody, wprawiał w ruch maszynerię,

kręcił młynki. Gdyby tak wyjść z czasu

i wszystko zrobić naraz, w jednej chwili.