Skok

 

Białe plamy na fartuchu kurczą się, jakby utrata minut
albo ciepła nie irytowała bardziej niż rany w wyniku tarcia.
Suchość, w tle okularów niewidoczna tajemnica.

Grzecznie popycham niepotrzebne przedmioty, spadają,
z ręki, do ręki obcej osoby. Czy żałuję, że nie mam
niczego, co można by odnaleźć w biografiach, omawiać
synonimy, podobieństwo, rozwiewać kurz?

Przejrzystość rodzi pragnienie, a zło wynika z bezczelności
kodów, czarnych kresek, przedawnienia. Jesteś wyjątkowo wysoka, więc
chłodne akwarele wzbudzają w tobie rozkosz. Zapominasz o sobie
i stoisz w mokrej trawie.

Znudzeni chłopcy kopią piłkę.
Dołki wypełnione żółcią, stamtąd ciągnie się linia
do samej krawędzi. Rytmiczne uderzenia ołówkiem, tytuły książek,
większość o tobie, w wyobraźni obce niebo. Trwa na marginesie
słowa. Scena upadku i podnoszenia.