Osnowa

 

Ścieżki na szybach, drobne szlaczki,
jakby były zapisem idei albo katalogiem rzeczy znalezionych,
odebranych matkom. Dzieci. Pozostawione własnym snom,
bez drżenia i zagmatwania. Zwyczajnie,

niektórzy chcieliby urodzić się w kimś innym,
bez wątpliwości, zniecierpliwienia, ataków duszności.

I kiedy zaczynam mówić o przyszłości,
naiwność pragnie być wysłuchaną,
aż musiałam dojść do brzegu.

Wyjąć z kieszeni dłonie i rozmawiać,
udawać wątłą kroplę. Słabowitą, mizerną, chuderlawą,
bezsilną. Słowa. Nielicznym potrzebne.