Wiersze drogi. Ścieżki. Tropy. Kierunki. Przestrzeń

Wydawnictwo ostatnia sobota lata wydało właśnie tomik Miłosza Zawadzkiego tao maku. Zawadzkich poznałam przez blogowanie ponad dwie dekady temu, tak mi się zdaje, a spotkaliśmy się w Warszawie na promocji książki Liczby nieparzyste w 2014 roku. Mieliśmy oko na swoją twórczość.

Miłosz poprosił mnie o napisanie wstępu do książki. Zaskoczył mnie, bo wciąż rozstrzygam kim jestem, przepełnia mnie ambiwalencja. Mentalnie czułam się oderwana i wciąż uważam, że powinnam zasypiać na zimę i wybudzić się wczesną wiosną. Świat niepewności, braku zdrowego rozsądku, okrucieństw ludzi wobec ludzi przygnębia mnie i ciągnie w samo dno. Wpędza mnie w kłopotliwość, w czułostkowość, płaczliwość, sprawia, że staję się własną ofiarą.

Jego wiersze były zdumiewające, więc zaczęłam szukać punktów stycznych, podróżowałam w nich i pożerałam słowa, obrazy, przenikałam drogi. W tym czasie szukałam zapachu w poezji Miltona, ckliwie leczyłam się w wyobraźni, ciesząc się każdym wyjściem z mroku. Z pocieszeniem napływały zapachy i miodowy aromat.

Zatem wstępniak

Jestem zwolenniczką czytania wierszy zgodnie z własną wrażliwością,

poprzez osobiste doświadczenie, bez narzucania mi zasadniczego tonu.

Jestem przekonana, że autor myśli podobnie i dlatego zwrócił się do mnie

o napisanie tego tekstu.

Czułość, odmienianie życia otwierają drogę poetycką tao maku i już sam

tytuł nie może być chyba bardziej dwuznaczny, chociaż autonomiczny.

Wszystko, co powszednie w tych wierszach, wydaje się niezwykłe
i pasjonujące. To kwestia wejścia w porządek zdarzeń, obecność w

wyznaczonych liniach, drobinkach, w zasięgu wzroku, w przejściach

pomiędzy światami. Poeta uczestniczy w życiu napotkanych
i towarzyszących mu ludzi, odczuwa ich lęki, porusza kwestie

egzystencjalne. Rzeczowo i obiektywnie zmienia codzienność w liryczną

dyscyplinę, wplata w literackie krosna emocje, utrwala śmiech i płacz.

Miłosz nie rezygnuje z poszukiwań sensu drogi, nieważne jak bardzo bywa

kosmicznie, chaotycznie, ale też trudno. Tożsamość jego lirycznych

towarzyszy nie pozostawia we mnie złudzeń, że wiersze wyznaczają drogę

świadomego życia i odpowiedzialności za to, co spotykamy na swoich

ścieżkach. Jest w tych wierszach tęsknota za bliskością, naturą, jest

tajemnica stworzenia i pamięć ciała, niezależnie od wieku i upływającego

czasu. Wiele w tej poetyce odbić lustrzanych, odkrywania siebie,

świadectw i szukania potwierdzenia, że droga jest ostatecznym wezwaniem,

kontynuacją ambicji poprzez dotykanie różnorodności w lirycznej

kondensacji obrazów i ujawniania snów.

Autor godzi się, by płynąć wyznaczonym przez naturę nurtem, w koegzystencji
ze światem, kosmosem, w tajemnicy i w nienazwanych jeszcze chwilach.