Mocniej, szybciej

 

Znajoma zapytała, co mnie napawa dumą, a co mniej. I chodzi tylko o mnie. Przez kilka chwil uśmiechałam się do siebie, bo ujrzałam osiągnięcia ostatnich lat, ale po chwili mina mi zrzedła, bo odnalazły się myśli, które od siebie wciąż odrzucam. A to było tak. Zaangażowałam się w ludzi, a to był błąd. Bo tamci ludzie potrzebowali mnie jedynie do własnych spraw i sprawek, a kiedy przestałam być potrzebna usiłowali zetrzeć mnie na proch. I co z tego, że teraz wspominają mnie z uśmiechem, może nawet z lubością. Ich plotki, bzdury, które o mnie opowiadali innym, narosły i żyją swoim życiem. I trochę żałuję straconego czasu, bo dzisiaj widzę bardziej i mocniej, jaki mechanizm napędza ludzką potrzebę istnienia.

Obecnie towarzyszy mi twórczy eksperyment, obsesje związane z typografią, z naturą, uzupełnianie skomplikowanych dni czytaniem, wiązanie płaszczyzn. Zdecydowanie od zawsze definiowały mnie obrazy, dlatego więcej czasu poświęcam estetyce. Przyglądam się światu i im dłużej patrzę, tym mniej estetyki widzę. Wchodzę w mroczne i ciasne przestrzenie ludzkich nieużytków, które są przez nich budowane z misternym pietyzmem cudowności. Obrzydliwe, ułomne. I nie tłumacz mi, że każdy żyje jak lubi.

Jestem przekorna z urodzenia, mam inny pogląd na profesjonalizm, nawet, gdy wynika ze spontanicznych poczynań, u mnie każdy otwór musi mieć tę samą średnicę, co w projekcie.

Oczywiście potrafię umocować coś na taśmę dwustronną, ale staram się nie marnować materiału i przyrody.

Dzień przyspiesza, pulsuje wspólnym rytmem. Wstań, ćwicz, wiesz o co chodzi. Właśnie tak.