Przymioty albo nie

 

Ziemia o tej porze pachnie
rozpadającymi się wieżowcami,
popiołem i dymem.

Szare powietrze kurczy drzewa.

Krzyczysz. Rzeczywistość wypełniają niemi,
nie rozpoznaję słów, wlekającego się czasu,
tego, co utrwaliłam w pamięci.

Napływających zarysów.
Kształtujących się obrazów,
kiedy odwracam się
i dotykam tego miejsca,
gdzie prawie każdy pragnie włożyć palce.

Oprócz wody nic nie poczują.
Wylewa się z wiader. Podmywa krawężniki.
Wciąż nie wiem, co jest pomiędzy nami
I miejscami, które symbolizują pustynię.

Brak danych.