Początek małej śmierci

Jestem martwa, czytam o zabitych dzieciach. 

Z rozszarpanych wnętrzności, ktoś wywróżył mroczne dni. 

Bitumiczne pokrycia dachów rozsypują się i stają ściółką 

dla krwi związanej z ziemią, skurczoną od słońca, 

wypaloną do ostatniej zielonej ostoi. 

Wciąż będziemy się dzielić, odgradzać, 

schładzać kosztem drzew, metali ciężkich 

i szybujących ptaków. W zatrzymanych kroplach 

przetrzymamy skamieniałe odchody, gdzieś za domem.

Mój śpiew, suchy i bezdźwięczny, będzie trawił ślady. 

Pęczniejące norki, lekkie nitki wplecione wokół przynęty. 

Czekamy i snujemy podkolorowane opowieści z letnich książek, 

które w stosach wznoszą się wokół łóżka. Wolne piosenki, 

lniane spódnice, nagie pola. Ktoś powiedział, 

że jego ulubione miejsce przepadło. 

Prowadzę to zakończenie z niczego, 

paznokieć rozdrapuje zaschniętą czerwień. 

Roznosi się w okrągłych słowach, z podniebienia na podniebienie.