Grunt

prace Anny Kozłowskiej-Łuc

Ciepło wypływa z domów, 

a może przedostaje się do nas, bezwolnie, 

zmienia smaki snów, zbóż, całego tego ustrojstwa, 

które cyklicznie wyrasta, przerasta, snuje się i zapada w siebie.

Czego chcesz, kiedy wzywasz jego imię nadaremno. Z litanii 

układasz parafrazy, twórczość bliska kpiny, jakieś zabawy, 

wciąż nie rozumiem. Kto zamieszkuje wieżę,

chowa pod kamieniami tytuły piosenek. Późną nocą 

znowu zaprzeczam. We śnie. 

Odwracam od siebie szczęście, 

a przecież raz mogłoby być inaczej. 

Bez pytań o sens, punkty zwrotne. 

Śledzę ślad ścieżki na szybie i widzę ucieczkę. 

Przed brzegiem wody, wypełnionym alienacją, niczym. 

Jeszcze później, kiedy przestanę tonąć, pojawi się dzień 

i cały galimatias zniknie. Wyparuje. 

Mówię na głos, by odwrócić uwagę od tego, co mnie dręczy 

pod stopami. Krawędź coraz bliżej.

5 maja 2017