Przymioty albo nie

Ziemia o tej porze pachnie 

rozpadającymi się wieżowcami, popiołem i dymem. 

Powietrze jest białe, a drzewa skurczyły się z braku światła. 

Krzyczysz. Nie rozpoznaję słów. Rzeczywistość wypełniają niemi. 

Wciąż nie mogę zrozumieć rozwlekającego się czasu, 

tego, co utrwaliłam w pamięci. 

Napływających ze wszystkich stron zarysów. 

Kształtujących się obrazów, 

kiedy odwracam się 

i dotykam tego miejsca, 

gdzie każdy pragnie włożyć palce. 

Nic tam nie ma oprócz wody. 

Wylewa się z wiader. Podmywa krawężniki. 

Wciąż nie wiem, co jest pomiędzy nami. 

Pomiędzy miejscami, które symbolizują pustynię. 

Brak danych.