Z dziennika

Deszczowa sobota, na wodzie pęcherzyki powietrza. Zanim się zorientowałam zgęstniało od ptasich dźwięków. Mozaika pod stopami, w oddali pulsująca darń i czegoś nam brakuje. Świeżego spojrzenia na efekt pracy. Może rytm nie daje spokoju, zawsze znajduję powód, by zapaść się w błoto. Pewnie to rodzaj powrotu do dzieciństwa. Kałuż, których brzegi nieregularnie podmywają kamienie. Jakoś mnie nie martwiła jesień, sterty liści, książek. Nie ma dla nich miejsca, więc leżą pod schodami. Piszę opowieść o ludziach, o wiejskim dentyście, śmieje się do mnie od ucha do ucha. Jego białe zęby lśnią w słońcu. Czerwone landrynki poprawiają nastrój matkom, czekającym na marnotrawne dzieci. Pamiętasz jak umierał twój ulubiony bohater? Krzyczałeś, że umarł dla jakiejś sprawy. Nikt nie rozumiał, dlaczego straszysz zwierzęta wiecznym potępieniem. Organizowałeś pogrzeby, a ja śpiewałam psalmy na jeden głos. Czasami odzyskiwaliśmy jasność i wtedy poddawaliśmy się wieściom ze świata. Udawałam zakochaną gąskę. Dlatego przywoływałam burzę, kiedy niepewnie szukałeś pretekstu jak odejść, zabrać wszystkie trofea, wota. Pomiędzy nami wyrastała nadzieja. Świetliki wypełniały klatki, potykaliśmy się o wystające korzenie.