Już miałam iść

Próbuję zasnąć i wtedy zaprzeczasz,
że tam byłeś, zginam się. Boleśnie.
Książki porzucone w trawie, poza domem,
wszędzie. Rozmowy ciągną mowę z myśli,
z głowy, z rąk, które wypuszczają, jak obrazy,

historie o ludziach, ich dzieciach i pożegnalnych listach.
Co mam myśleć, kiedy nie myślę, że ranię stopy,
nie smakuję mięsa, nie zabijam,
nie odradzam się w zachodzie słońca.

Każda miłość wyprzedza rozkosz.
Gdybyś widział. Pod spódnicami czeka rozesłana przestrzeń,
rozgrzana językiem namiętności radość, głód pulsującej krwi,
kolejny motyw. I wtedy wstaję. Nie wiem, czy liczyć cedry,
czy iść przed siebie, wzdłuż cieni, na południe.

By przeżyć w torfie, w megalitycznych kamieniach,
w odciskach spiral materaca. Zalane mlekiem
poranne wzgórza kruszą się, łysieją.
Budowane z piaskowców opowieści – za nimi tęsknię,
za rytmem ziemi, oddechem oceanu, pamięcią pchnięć,
do których dostrajam się i faluję tysiącem odbić.

Przełamuję świeżo upieczony chleb, słabość do ciepła,
owoców utartych w miodzie.
Śluz wycieka, rozmazuje się jak jesienią po nocy dzień.

wrzesień 2016