Bomba myślowa

Gorzej jest tylko wtedy, gdy zawieram w sobie samo sedno. Czuję metaliczny posmak i całość nie ma jakby sensu. Napisałam całość, a mam na myśli siebie, to co wypływa z głowy i drobne opuszczenia, których się dopuszczam. Z jednej strony piękny świat, z drugiej prymitywne teksty w stutysięcznym nakładzie. Słucham Robota Kocha i zastanawiam się nad szerokim dźwiękiem, na ogół niewiele mnie przenika. Mam dużo zajęć, pracy, przetwarzam się na swoich łamach, nie wychodzę z wprawy, a wysoka samokrytyka wyostrza zmysły, tworzy coś, czego jeszcze boję się nazwać. Przede wszystkim przenikliwość. Bywa szorstko, ale czy właśnie nie o to chodzi, by się trzymać celu, zachwycać wschodami słońca, zachodami? Pić wodę ze źródła, oddychać powietrzem przygnanym od oceanu, czuć sól na podniebieniu, jak odległe echo kolejnej burzy.