Wrzesień

Dedykowane wiersze. Choroba, pomyślałam i wtedy jeszcze nie wiedziałam, że mam gorączkę, będę śniła przez całą noc ludzkich świętych, ufność w ich wygłaskane piersi mnie uzdrowi. Jak w życiu. Rzadko znoszę czułość, nie odwiedzam przyjaciół, nie odpisuję na listy, nie odrywam wzroku od dźwięków, które unoszą się w powietrzu. Poza gorączką nie pamiętam zbyt wiele. Nieźle mi odwala. Diabły podkradają mnie samemu Bogu, ale nie odstąpię im snów. Mogę podarować deszcz, jakieś niebezpieczne związki, historie o niegrzecznych chłopcach, których piekło mogłoby pochłonąć. Mam tu swoje szczęście. Przekonanie, że nie istnieją przypadki, drogi donikąd, nawet jeśli prowadzą po trzęsawisku. A wszystko bierze się z kanapek przed zaśnięciem, z książek, które czytam i funduję sobie całą tę metafizykę, jakby była namacalna i popychała dni do przodu. Szybciej i szybciej. Mogłabym napisać analizę dzieła literackiego, ale odnalazłam stare listy. Nadaję im kształty kredkami olejnymi, a może chodzi o porządek, do którego nie mam głowy, sprawnych rąk.