I dalej

Przebijam się przez tłum, drzwi, przez jakieś drobnostki. Na wielkie sprawy wciąż nie mam ochoty, więc nie przekraczam pewnych progów. Dziękuję Izabelko za dedykację. Ludzie mówią różnie, do jednych nam bliżej, do drugich dalej. Jestem za życiem w pełni, ale prawdziwie, bez śmieci i zmyślania. Prześlizguję się wzrokiem po parszywym świecie, właściwie po tym, co ludzie odruchowo tworzą i muszą się tym pochwalić, po sam sufit katedry w Dublinie. Brak im pokory i to ich gubi. Oczywiście artysta nie może pogrążać się tylko w jakimś niedostępnym majestacie, właściwie, nawet nie powinien, ale prawda jest taka, że we wszystkim należy mieć umiar. Tak, czuję ulgę, że początek jest już za mną, a koniec tak bliski, jak nigdy, wyłącznie podkreśla coraz częściej, gdzie mam iść i podsuwa mi więcej i więcej samotnych słów, którymi się podpieram, czasami opieram, ale to niewiele znaczy. Pochodzę jeszcze trochę. Pocieniuję kilka obrazów, wypełnię ściany, zawiłości, spełnię marzenia. Wystarczy na jedno życie? W pełni.