Przejście

Wiosna. Pąki. Rozrywany przez ptaki mętny kolor 

światła na kartkach pokrytych akrylem. Przesądy. 

Nie mogę zasnąć w czarnej piżamie w głębi śnienia,
pośród zbutwiałych pędów kwiatów.

Leczysz mnie mantrą. Nalewkami z dzikich owoców.
Nie były twoje. Haftowane lalki w kolorze bzu sukienki. 

Nasłuchuję brzęczenia ważek, melodii dzwonków, 

ciepłego wiatru.

Zostałam tu na całe życie. W cieniu żelaznych gór,
w smaku krwi, w spójności prostych zdań. 

Zbieram spadające skórki pomarańczy. 

Zapach mokrego torfu, skrzaty z bajek. 

Wejścia i wyjścia w pierwsze słowa.
Przebudzam się, kiedy opowiadasz o wielorybach,
ich sile, błyskach w oku. 

I nie mam nic innego na rękach oprócz czerwieni. 

Wylewa się, osadza na dnie sadzawki,
tuż pod warstwą mułu. 

Wierci.