Manewrowanie

Deszcz, wiatr i sól w oczy. Szelest wiatru powoduje, że nie mam ochoty wychodzić. To nie jest złe, ale mam pewne plany. Jestem teraz mocno osadzona w życiu. Wszystkie smaczki, które mi serwuje. Przenikliwość z jaką prowadzi przez gatunki literackie, muzykę, olśnienia w podsumowaniach filmów... artystyczny światek, ciasny i epatujący. Tak, jestem w nim jednym palcem, wskazującym. I nic mi nie smakuje. Mdli od pijaru, nadmiaru i egzaltacji. Wielu ludzi dotkniętych ślepotą, uwielbieniem siebie, traktują inteligencję jak coś nieistotnego, wydaje im się, że erudycja zastępuje te wszystkie luki i niewiadome, a to tak nie działa. Stoję i przyglądam się coraz płytszym obrazom, nieszczerości, czemuś miałkiemu. Karmione superego i pięknoduchy w zrobionej otoczce z lekkomyślności. Mozaika specjalistów - cienki obraz ale coś tam się maże. Bimbam sobie i jestem kapryśna. Uśmiecham się do tego całego archaicznego przemysłu związanego z trenowaniem. Bez wątpienia wiele osób szkicuje, nieliczni zostają artystami. Mam pewną teorię na temat sztuczności, podszywania się i chęci doklejenia do doznań, kompozycji, które układam. Pomiędzy nimi a mną nic nie ma, nic.