Emitter

Zamęt. Nie burza, nie chaos, tylko to coś pomiędzy – rozbłysk przed drżeniem,
powidok po słowie, które nie chciało się ułożyć.

Odczuwanie nie mieści się we mnie jak wzór w szablonie.
Rzeźbię zdania palcami – jedne zostają w dłoni, jak kurz pod paznokciem,
inne odlatują, rozpraszają się w migotliwej ciszy,
bo nie potrafię ich utrzymać, nie chcą się dać ująć.

Warianty mnożą się – są zgrabne, chociaż chwilami tylko –
głos przechodzi przez gardło jak przez mgłę,
brwi łagodnieją jakby wiedziały, że patrzy ktoś,
kto wciąż nie rozumie.

Dziś pisałam o smutku. Kilka razy, a on – zamiast się domknąć –
rozpełzł się po kątach, zawisł na klamkach, wystaje spod skóry.
Jak listek, który został na ramieniu po spacerze,
i już nie wiadomo, czy zdjąć, czy przygarnąć.

Człowiek – taka hybryda przeintelektualizowana.
Zastawiam na siebie sidła i zaraz potem je odplątuję.
Rozwiązuję łamigłówki, które sama wymyśliłam,
żeby mieć pretekst do rozsupływania.
Przekładam w dłoniach swoje deformacje z czułością taką,
jakbym dotykała zmiętych notatek – tego, co zostało mi z siebie.
Nie bronię się. Nie wiem, jak się bronić przed tym, co własne.

Smutek.
Tak prosty w teorii.
A trwa.
Zagnieżdża się.
Czasem tylko przechyla głowę w moją stronę.

Każdy z nas coś zmyśla.
Teoretyzuje.
Albo wypycha językiem górną wargę,
jakby chciał stłumić wybuch.

Mówisz: bądź odważna.
Więc jestem.
Wtykam palec tam, gdzie się psuję.
Wydłubuję relatywizm jak drzazgę z duszy.
Wyciągam koncepcje na stół,
patrzę na nie, niektóre głaszczę.

Tak, mój drogi – wciąż wierzę, muzyka jest najważniejsza.
A potem buty. Nie odwrotnie. Buty, bo niosą mnie przez ten świat.
A muzyka – bo wie, gdzie bol