Emitter

Zamęt. Tak się czuję, bo odczuwanie, to coś, co nie jest we mnie ułożone jak w sztancy. Dlatego przeciskam przez pieści wiele zdań, a inne wypowiadam w myślach i wypuszczam, niech znikają, bo nijak nie potrafię ich ująć. Nasuwa mi się do głowy wiele wariantów, nawet zgrabnie je wymyślam, kształtuję, zmieniam ton głosu, łagodnieję nad brwiami. Napisałam dzisiaj kilka razy o smutku. Miałam nadzieję, że potrafię to uczucie zamknąć, a rozlazło się wszędzie i wystaje. Człowiek jest tworem przekombinowanym. Sama na siebie zastawiam sidła, rozwiązuję zagadki i wypisuję teorie. Przekładam w palcach deformacje, nie bronię się przed nimi, bo nie wiem jak. Niby proste, a smutek, jak był, tak jest. Każdy z nas pod jakimś względem teoretyzuje, albo wypycha językiem górną wargę. Mówisz mi, bądź odważna. Jestem i wtykam palec w miejsce, gdzie szwankuję. Wydłubuję relatywizm i inne koncepcje. Tak mój drogi, wciąż czuję, że muzyka jest najważniejsza, a później buty. Nie oburzaj się, tak, najpierw jednak buty.