poniedziałek, 8 stycznia 2018

Klif




Zniekształcam się po rozmowach o dniach, które przebiegły rozkapryszone albo przejmujące, jak nigdy dotąd. Zawieszam tablice, pracę pamięci, wkuwanie na blachę. Jedno z twoich ulubionych twierdzeń, że wielki talent rodzi się ze świadomości. Fragmenty zdjęć, dziewczyn, ramion. Ich głębia wyłania się z mroku. Z detali, poza którymi nic nie ma. Ruch wiatru, a może dystansu. Problemy łączą, przylegają do wspomnień. Kleją się, aż strach stracić się z oczu. Lęk wetknąć w pokusy o wielu imionach. Rytuały wychodzenia, przechodzenia, polewania się wodą. Trwały blask, mordercze ilustracje i doprowadzanie do końca czegoś, czego nie ma. Wizualne byty, cybernetyczne podmioty liryczne, treściwe ciągi uformowane z liczb. Kultura opierająca się na niekompletności, na dziurze. Wrzucam w nią parki, ocean, owce. Męczę się ze skałami, oślepiającym słońcem. Przestrzeń pochłania plamy, łączy procesy myślowe, podłącza nas. Dziwacznie lub żartobliwie przystraja, jak gałęzie z drzew. Zmienia kąt widzenia.

13 komentarzy:

  1. O rany jeza, ale klif! Klifisko cale ogromne. Fajne!!!
    "Przestrzeń pochłania plamy" - oj tak. I to bardzo milo z jej strony niekiedy.

    OdpowiedzUsuń
  2. Kupiły mnie te "Fragmenty zdjęć, dziewczyn, ramion." Fotografia fragmentaryczna jest jak układanka, puzzle, które autor rozsypał i tylko z szacunku do swojego intelektu obserwator próbuje znaleźć w tym jakiś głębszy sens. Wręcz musi, nie może przejść obojętnie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Piękno, każdy poszukuje, ale jak zapytasz, to pokrętnie się z tego tłumaczy, a mnie zawsze chodzi o piękno, estetykę, relacje, które wynikają z wrażliwości i chęci tworzenia. I wszystkie te rzeczy dla każdego znaczą coś zupełnie innego. Tak to jest z tym sensem...

      Usuń
  3. o przypomniałaś mi wernisaże... będą jeszcze?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Możliwe, ale dzisiaj nie potrafię jednoznacznie opowiedzieć na Twoje pytanie Alis :*

      Usuń
    2. zimową porą to były bardzo ciekawe spotkania.... :) A te rozmowy na żywo... zawsze czytałam wszystkie komentarze :)

      Usuń
    3. Tak, było miło. Kto wie, co życie jeszcze przyniesie :) bądź czujna :)

      Usuń
  4. "Kultura opierająca się na niekompletności, na dziurze. Wrzucam w nią parki, ocean, owce. Męczę się ze skałami..."- chcemy spójności, całości, wiecznie zastosujemy napotykane dziury w ziemi...Lubię Twoje kompletne wpisy

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trudno czasami jest mi zdecydować, czy to już, czy wystarczy... takie tam wątpliwości :)

      Usuń
  5. a mnie kupił cały ten tekst.

    OdpowiedzUsuń