Podsumowanie

Podróż do miejsca, które jest czymś więcej niż snem, do miejsca, w którym rozbieram się z ciemnych błękitów, w doskonałości z wyrzeczeń przechodzę do życia. Nad torfowiskiem dostrajam sierpniowe good morning do materii. Łagodnieję nad brwiami. Roje robaków polują jak dawniej. Czy możemy tak trwać? W ich życiu przechadzać się, wahać. Nasze ciała mogłyby leżeć pod drzewami. Jednak wstajemy i bez lęku dodajemy kolorytu pagórkom, toniemy w oceanie, wypływamy, nabieramy ostrości. Ta sama siła, która zgina konary w locie. Ścigani przez umysł, porywani przez nurt, nikt nas nie chce w raju owadów. Tak się zestarzejmy, wchłaniając zapach, fragmenty rond, kwartałów, mury ogrodów. Nawet sprzedawca precli spokojnie wyrabia ciasto, a ty brzęczysz nad uchem, rozpalasz siatkówkę w oku. Aż w końcu spadnie deszcz. Wyłowią nas razem z żabami i wonnymi kwiatami ze stawów. Nie zmarnowaliśmy swojej szansy.

Nie przypuszczałam, że dziecięce marzenie o podróżach zaprowadzi mnie w miejsce, w którym żyję. Pamiętam czarne, zamszowe buty które dostałam od cioci. Jej zięć pływał na statkach wycieczkowych. Pamiętam radość, kiedy wracał. Zapach perfum towarzyszył mi w każdym wspomnieniu z wakacji. Siedziałam na ławce i wpatrywałam się w czubki pantofli. Pamiętam je do dzisiaj, tak samo jak ten specyficzny dziecięcy sposób machania nogami. Drążyłam myśli. Powtarzałam jak mantrę – kiedy dorosnę, wyjadę stąd, na zawsze. Nie dlatego, że byłam nieszczęśliwa. Zwyczajnie nie czułam się u siebie w żadnym z domów, w których mieszkałam. To irracjonalne uczucie towarzyszyło mi przez większość życia. Czas zmieniał krajobrazy. Przepływałam jeziora, rzeki, wędrowałam po górach. Dziecięce marzenie stopniowo się rozmywało, chociaż jakaś niewidzialna myśl, przylepiona gdzieś tam, wewnątrz głowy, utkwiła we mnie na dobre. Trudno żyć w miejscu, w którym czujesz się jak gość z odległej prowincji. Być cudzoziemcem we własnym kraju albo biegunem z powieści Olgi Tokarczuk. Wyłapywałam z gęstwiny codziennych dźwięków historie o podróżach, drogach i to, jak ludzie wypowiadają imiona w obcym języku. Szczegóły dla innych było oczywiste, dla mnie miały moc symbolu.

W końcu zacierają się pory roku, przestaję odbierać upływ czasu, czuję, że utknęłam. Idę do pracy, wracam do domu, gotuję obiad, karmię dzieci, zmywam naczynia, rozmawiam, szoruję zęby, czytam kilka stron z Maliny Ingeborg Bachmann, zasypiam. Budzę się, biorę prysznic. Wychodzę i z dnia na dzień szarzeję. Pajęczynki na twarzy uwydatniają się i już żadne łykanie rutyny nie pomaga. Kremy nie wystarczają, by odpowiednio nawilżyć skórę i zatrzymać proces pękania. Tracimy z mężem wymarzoną pracę. Tracimy codzienność. Odliczamy grosze na margarynę i chleb. Kręcimy młynki palcami. Wyprzedajemy na Allegro kolekcję komiksów. Rzeczy, które nie mają znaczenia. Wypowiadamy jakieś nazwy, ulegamy złudzeniom, że jutro będzie lepiej. Przeliczamy ziarnka piasku. Odpowiadamy na pytania, zaspokajamy ciekawskich. Każda wiadomość o jakimś miejscu pracy roi w głowach nadzieję. Rozmawiamy coraz rzadziej. Mijamy się, aż bledną nasze cienie. Niedostatek. Spoglądam na zdarte czubki butów. Smutek.

To on knuje w sprawie wyjazdu. Mąż wyjeżdża do Norwegii, ja zapisuję się do chóru. By nie zwariować – śpiewam. A może by podróżować? By nie myśleć, nie siedzieć co wieczór na placu na lekkim wietrze i nie wpatrywać się w wyświetlacz telefonu. Przyznaję się – to zapach ze starych miast Ukrainy i południowej Polski powoduje u mnie odklejanie marzeń wewnątrz głowy. Przemierzam duńskie miasteczka, greckie wyspy, paryskie ulice. W Wenecji przyglądam się ludziom, maskom. Wypowiadam na głos życzenie na moście Westchnień. I wiem, że moja podróż trwa niezależnie od przemykających obok znajomych tras koncertowych, powrotów i kolejnych wypraw. Orientuję się w terenie, w odległych miejscach lepiej niż we własnym życiu. Mamy sobie z mężem tyle do wyjaśnienia, kiedy on w czasie białych nocy poleruje granit, ja wspinam się w górach Montserrat.

Żyję niezależnie, stwarzam pozory. Obojętnieję. Nurkuję w Morzu Śródziemnym, śpiewam tam i tu. Wypowiadam na głos zdania. Trwam w nie swoich łóżkach, w nie swoich miastach. Wyobrażam sobie odległe dzielnice, wpatruję się w czubki butów i doznaję olśnienia, że to otoczenie, piasek, upał nie napawają mnie szczęściem. Wtedy jeszcze nie przeczuwam, dokąd ta myśl mnie zaprowadzi, gdzie zdoła wepchnąć. Z upływem dni wiem, że takie przechodzenie z miasta do miasta, z góry na górę nie jest dobre. Od siebie uciec nie sposób. Uchylanie się od odpowiedzialności, odwracanie od cząstek, które pozostawiłam w innym człowieku, powoduje nieistnienie. Wracam. Pozbawiam się złudzeń. Pakuję książki i to, co pozostało po dawnym życiu. Opuszczam wynajmowane mieszkanie.

Jadę do córki. Odliczam czas datami. Przygotowuję dokumenty, żegnam się ze znajomymi, rodziną. Z kalendarza wykreślałam sprawy. Niezałatwione przepisuję na kolejny dzień. W końcu ostatnia noc. Krótki, przerywany sen, z boku na bok. Nie wiem, czy chcę zapalić papierosa, czy się napić. Wstaję o szóstej. Włączam komputer, sprawdzam pocztę, odpisuję na listy. I wciąż czuję panikę, którą odsyłałam do łóżka. Do toalety biegam jeszcze kilka razy tego dnia. Kawa, papieros, kawa. Córka wstaje i idzie po świeże bułki. Jemy wspólne śniadanie. Śmiejemy się, staramy nie pokłócić. Czuję, że nie mam dystansu do sytuacji. Poprawiam się w myślach, że okoliczności zmienią się na lepsze, że tutaj rywalizuję o pracę, o znaczenie, o życie. Wyjazd zmieni wszystko.

Pochłonięta myślami, nie wiem, co robię, aż do odjazdu pociągu. Na dworzec przychodzi mój przyjaciel Rafał. Przytulamy się z córką i wyznajemy miłość. Pierwszy raz od miesięcy płaczę. Rafał robi nam zdjęcia. Ula przysyła esemesa z pytaniem „gdzie jesteś?”. Zapomniałam napisać do przyjaciółek z chóru, o której odjeżdża pociąg. Całą drogę mam wyrzuty sumienia. Później panuje już tylko cisza. Tłumaczę sobie, że to jest po prostu wstęp do czegoś większego.

W Poznaniu odbierają mnie z dworca brat i syn, z którym wieczorem lecę do Irlandii. Jedziemy do brata. Jemy późny obiad, jest smaczny. Czytam kolejną książkę Bachmann, której treści za chwilę już nie pamiętam, ale będę do niej wracała, jak do spojrzenia na czubki butów. Rozmawiam, ale nie wiem, co się dzieje. Odbieram połączenia telefoniczne, wiadomości. Już pragnę być w Dublinie. Brat odwozi nas na lotnisko. Odprawiamy bagaże, przechodzimy kontrolę celną. Zawiązuję buty. Przyglądam się czubkom z zamszowej skóry i ten błysk z pamięci, o którym zaraz zapominam. Kupuję wodę. Syn siada z laptopem w kącie. Zadzwonię do rodziców. Ostatnie łzy. Przepraszam Ulę i Martę, że nie dałam znać, o której wyjeżdżam, wciąż i wciąż. Kolejna toaleta. Mam ochotę krzyczeć.

Z drugiej strony tęsknię. Wyobraź sobie więź z mężczyzną, który pracuje na utrzymanie rodziny. Przychodzi do domu, je kolację i myśli tylko o nas. Nie jadę w nieznane, jadę do tego, który jest częścią mnie. Kiedy samolot odrywa koła od pasa startowego, myślę: Malina już tutaj nie mieszka. Nie byłabym szczęśliwa we Włoszech, w Grecji, w Hiszpanii, we Francji. Nie potrafiłabym mieszkać w Norwegii ze względu na język i białe noce, które zacierają dzień.

Jestem tutaj od pięciu lat. Dni następują po sobie. Poznaję irlandzkie nazwy, miasta i wioski. Pochłaniam historię tego miejsca i akcent mieszkańców. Rozpoznaję ich rysy i zagnieżdżam się w ich oczach. Witamy się codziennie uśmiechami i życzliwym good morning. Anne wypytuje o zwyczaje w Polsce, uczy mnie miejscowych smaków, pokazuje stare zdjęcia. Jestem u siebie. Z powodu przeszłości i czubków butów. Ludzie patrzą sobie w oczy i są zwyczajnie dobrzy. Oddycham bliskością oceanu i gór, po których wędruję. Urzeczywistnienie marzeń i zapuszczanie korzeni. To wszystko w założeniu było po coś. 

 

klik

klik

klik

klik