Senność

Listopad krąży blisko ognia, masowo.
Topnieje lodowiec, moje serce również –
może nie na globalną skalę, ale lodowiec owszem,
zanika powoli, kropla po kropli.
Niedawno, stojąc na klifie, wyobrażałam sobie,
jak ocean pochłania, wioski i miasteczka.
Drogi, ścieżki, letnie domy toną w falach.
Nie ma dla nas ratunku.

Znikąd.

A jednak ktoś, jakby przeczuwając, buduje statki –
nieskończone w swojej prostocie i pięknie.
Podejrzewam, że mieszkańcy jego domów
śnią sny pełne spokoju i niespiesznych historii.
Opowiadają w nich, co wydarzyło się
u podnóża gór, o czarnych kurach,
które każdego roku znoszą mnóstwo jaj.
Społeczeństwo prowadzi rozmowy
z taką biegłością, jakby wszystkie prawdy o życiu
wyssało z małego palca.
Mimo reputacji tworzących je ludzi, wierzę, że się opamiętają
i lodowiec nie roztopi się przez następne pięćdziesiąt lat.