Senność

Senność krąży wokół kominka, jakby chciała utonąć w dymie.
Listopad przychodzi masowo, ale nie prosi o pozwolenie.
Topnieje lodowiec, nie gdzieś daleko,
nie w skali globu ale w sercu, kropla po kropli,
płynnie, niepostrzeżenie.

We śnie stałam na klifie i wpatrywałam się w ocean,
który połyka wioski i miasteczka,
drogi, letnie domy, wszystkie domy,
bez ratunku.
Znikąd.

A jednak ktoś stawia statki,
drewniane, nieskończone w prostocie,
tak jakby wiedział, że przetrwanie
jest rodzajem poezji.

Mieszkańcy śnią spokojne sny,
opowiadają historie z podnóża gór,
o czarnych kurach, które każdego roku znoszą setki jaj,
i o tym, że życie składa się z powtarzalnych gestów
i drobnych cudów, które ignorujemy.

Społeczeństwo gada sobie w cichości,
jakby wszystkie prawdy o świecie
wyssało z małego palca,
a ja stoję z boku, czuję lodowiec w sobie,
ale wiem też, że są chwile,
kiedy nawet natura, najbardziej nieugięta,
może ustąpić miejsca czułości,
i statki mogą unosić się dalej.