Potencjał

Nie wiem, czy potrafię pozbawiać kogoś wartości tylko dlatego, że przekracza granicę, za którą sytuacje stają się niewiarygodne. Przybliżam się do detali, tablic z numerami domów. Szmaragdowe jezioro w tle albo ocean. Oczy pozbawione złudzeń, kiedy złość staje się elementem iluzji. I znowu nie wiem, czy przyczyny obsesji negują liryczne uniesienia czy nieznośny patos? Słowa ociekają lukrem albo cierpią, jak pytania o wolność. Przeczycie sobie, pudrowani poeci, w najwyższych formach, w wybrakowanych obrazach bez dobrej reputacji. Bo właściwie kogo obchodzi intensywny zapach porannej rosy czy nocna i lepka mgła, uczestniczka powracających do domu? Nie ujawnia nic, oprócz dźwięków. Tępych i ciężkich. Pod wpływem czasu podpieramy się heglowskimi fundamentami z cytatów. Później powiesz, że to było dość wyrafinowane, gdyż filozofia jako forma sztuki wypada słabo. Wchodzimy w ideę materializmu. Nic nie mówię, bo właściwie nie mam o czym.