Nasiąkanie II

                                                   Żywili

Smaki, promienie słoneczne.
Udawanie, że nie udaję. Chociaż wilgoć oblepia włosy
pachnącym dymem. Jesion przepędzony wiatrem. Palcami.

Ulica. Zaokrąglone brzegi, kiedy się odwracam.
Czasem mam wrażenie – wszystko już było.
Hebanowe nosorożce. Perłowe kości. Bliskość lodu
odczuwalna tuż przy ziemi. Zapach, od którego
nie sposób uciec. Zapomnieć.

Odbierasz mnie cząstkami.
Lekko ocierają się o pozostawione na stole szkice.
Koncepcje. Definiujemy myśli. Liście wyrastające
z młodych ramion. Słabość. Obserwowanie.
Często patrzymy na coś, co odrywa się i spada.
Odlepia od wewnętrznej strony głowy, gdzie
tkwią obrazy. Artefakty.

Zaczynamy od fundamentu. Wracamy
kilka razy. Do kresek, co milimetr. Nadają kształty.
Wyodrębniają pospiesznie meandry, a czas
kurczy się w zapisanych wzorach.

Białe domy wzdłuż płotów.
Ciężkie drzwi. Przejście pomiędzy narodzinami,
a wagonem cyfr. Każdego roku kładziesz na blacie ziarnko piasku.
Toczy się.